Arie en ik hebben nooit samen gefietst en misschien zijn wij daarom altijd vrienden gebleven. Bij onze eerste juniorenwedstrijd vergat hij zijn wielrenschoenen en fietste hij de tweede manche op mijn schoenen. Daarna heeft hij nooit meer gefietst; ik weet niet waarom, nooit gevraagd. Maar dezelfde schoenen dragen geeft een band.
Twee maanden geleden belde Arie: ‘Ik heb hiv.’
Dezelfde avond zit
‘Wat een gelul,’ zegt Arie, alleen beste vrienden mogen dat tegen me zeggen, vooral als ze gelijk hebben en al vanaf de zandbak bij de kleuterschool met mij opgaan. Arie leerde wheelies op mijn allereerste racefiets, die twee stifttanden van hem zie je levenslang een beetje en ik heb alleen de foto nog, een donkerrode Batavus, op Marktplaats staan ze
Een paar jaar geleden schreef Bert Wagendorp het boek Ventoux over een groepje vrienden dat als jongens de Mont Ventoux op fietst en dat later als mannen nog een keer doet. Zo’n zelfde groepje jongens fietst volgende zomer de pas opengestelde VAM-berg in Wijster op.
Ze huren een huisje in Drijber, eten de avond voor de tocht spaghetti met karbonades en
Zaterdagochtend tien voor zeven, op de salontafel liggen een stapeltje tijdschriften met de laatste nummers van De Muur en Soigneur, een basisschoolrapport, een lippenbalsem, twee bordjes met ingedroogde ketchup en mosterd, een wielerhelm, een uit de Allerhande gescheurd recept van burrito’s, een opengeklapt boek van Dave Eggers, een setje oorbellen, drie afstandsbedieningen en wielerhandschoentjes. In dit huis is gisteravond iets