God, wat jeukte het! Om gillend gek van te worden. Alsof de Vuelta winnen al niet moeilijk genoeg is zonder dit ongerief. Weken, maandenlang had ie zich het snot voor de ogen gefietst. Op hoogte; soms met teamgenoten maar vaak moederziel alleen. Na een teleurstellende Giro waarin een dansende Spanjaard er met de winst vandoor ging, had hij – trotse
Michael Matthews is een uitsmijter. Anders kan ik zijn voorkomen niet verklaren. En dan bedoel ik dus niet zo’n uit de kluiten gewassen mafkees die je met een flinke soejang de discotheek uit helpt omdat je vergeten was om hem fooitje te geven.
Nee, Michael Matthews is een uitsmijter. Zo eentje van een setje glimmende spiegeleieren, op twee sneetjes witbrood waar
‘Meer dan dit dorst ik er niet in te pomp’n.’ Ik keek naar het metertje op de gammele fietspomp: 4.0 bar. De vriendelijke Groninger trok onder een borstelige snor zijn rechtermondhoek in een verontschuldigende krul. ‘Als ik er meer in douw, klapt ie straks weer.’ In de verzengende hitte, aan de voet van Mont Ventoux, had de man zich van