De NOS, Sporza en de wielerliefhebber klampen zich al meer dan twee weken vast aan dezelfde strohalm. Maar ze bungelen allemaal, naar houvast zoekend, met bloeddoorlopen ogen en een verbeten grimas om hun mond.
Er is niets meer. Het wordt ook niets meer. De Tour was al dood toen dit voorjaar de wielerkalender overhoop ging. Tussen het hupje in de stem
“Waar is de Tour? Die zit in mijn hoofd. En ze verdringt alles en iedereen. Het voelt als liefdesverdriet. Maar ik denk dat ze terugkomt.”
Vandaag, zondag 31 juli 2016 is de Tour alweer een week geleden heengegaan. De radio zwijgt. De tv zwijgt. De krant is blind. Het zwarte gat, op dit toonaangevende wielerblog al meer dan eens beschreven, –
Dat ik in februari dit jaar op een van de goorste beklimmingen van Tenerife twee blauwzilveren mannequins aan mij voorbij zag fietsen zou uitmonden in een extatische geluksbeleving. Lars Boom, met een hele kleine klimmer met imposante kuiten naast zich, vroeg me of ik in zijn wiel wilde meefietsen – omdat ze klaar waren met trainen. We praatten wat. Boom
De Tourkaravaan denderde vorige week door en langs les champs d’honneur van ‘14-‘18. De Belgisch, Franse, Britse (en Duitse?) erevelden vol grauwwitte rijen grafstenen vormden een sardonische grijns. Voorbij snelde een kleurrijke, pluriforme stoet. Belgen, Fransen, Britten (althans, uitentreuren werden wij door Herbert Dijkstra erop gewezen dat er maar één echte Brit rondreed in het peloton), Italianen, de hele wereld
Tenerife, maart 2014.
Als je echt niet meer kunt en een energiereepje keert via je neus met de consistentie van een potje Olvarit weer terug in het heden, dan is het raadzaam een punt te nemen aan de horizon. Niet de echte horizon, nee, maar wel eentje a la de filosoof Hans Georg Gadamer. Eentje in je hoofd. (Je gaat met
Zondag zwaaide Anthony Charteau af. 89e werd hij in zijn allerlaatste profronde: de Tour de Vendée. Terwijl hij voor de laatste maal zijn handtekening op het vel zette sprak de speaker het toegestroomde publiek in startplaats Aizenay toe. Er volgde applaus voor het erelid van de plaatselijke Velo Club d’Aizenay.
Anthony Charteau.