Tja.
Ik geloof hem dus wel.
Ja, echt waar. Niet omdat ik fan ben van de man ben, nee. Ik houd van renners met een rafelrandje, maar de rafelrandjes van Rasmussen waren me altijd al iets te kartelig. Ik geloof hem vanwege Michael Boogerd. Michael Boogerd die vorige week bij Filemon vertelde dat hij geen spijt heeft van zijn dopinggebruik. En dat hij liever niet had bekend. En die zijn woorden zo ongemeen voorzichtig koos toen Filemon hem vroeg wat hij zou doen als zijn zoon op een dag met het dopingdilemma bij hem op de stoep zou staan. Het antwoord had natuurlijk heel eenvoudig moeten zijn. Michael zou zijn zoon een preek geven, hem vertellen over eerlijkheid en hoe die toch altijd het langst duurt en daarna zou hij hem met een bidon bietensap en een tik op zijn kont het asfalt op sturen. Maar Michael zei iets anders. Michael zei dat hij dat lastig vond. En dat hij het een beetje hypocriet zou vinden als hij zijn zoon op het hart zou drukken niet hetzelfde te doen als hij. Ja, dat het niet goed was dat hij dat nu zo zei, dat wist hij ook wel. Maar ja, wel eerlijk. Boogerds woorden lichten een tipje op van de groezelige sluier waarachter heel veel andere renners zich nog altijd proberen te verschuilen. Terwijl ieder weldenkend mens toch wel weet dat de wereld geen zwart-wit paradijs is, en de wereld van de topsport al helemaal niet. En toch willen we heiligen en helden die we kunnen vereren en snoodaards die we kunnen vervloeken. We willen keurig afgetekende hokjes, overzichtelijk naast elkaar. Grijstinten zijn te ingewikkeld en te groezelig, die hebben te veel mitsen en maren in het kielzog. We willen aardige renners die niet hebben gebruikt en we willen klootzakken die het wel deden. Dat Michael Rasmussen nu namen noemt die wat ons betreft in de goede hokjes horen, is geen reden hem niet te geloven. De – aardige! – renner die niet eens weet wat hij zou doen als het om zijn zoon ging, maakt dat wel duidelijk.
Naschrift: De waarheidscommissie waar Lance Armstrong zo naar zegt te verlangen, is met de verhalen van Michael Rasmussen hopelijk weer iets dichterbij gekomen. Waarschijnlijk is Lance zelf al tijden aan het oefenen op een waardig loopje naar de getuigenbank en een op bijbel, moeder en kinderen uitgesproken eed. ‘I solemnly swear…’, en daarna zo’n blik die de rechtszaal doorklieft – ik verheug me er enorm op.
Favoriete wielerboeken:
- Het pontje van Amerongen - 09/05/2016
- Kampioenenzweet, kampioenenoren - 05/02/2016
- Een rondje met Joop - 03/12/2015