Ga maar na voor 2012. Al meteen in januari wordt er Down Under gesprint voor de World Tour, het kampioenenbal van het wielrennen. Een paar weken later rijden alle sponsorskoda’s alweer achter het peloton aan in Qatar en Oman.
Qatar en Oman. Kleine shotjes koersmethadon voor bibberende wielerverslaafden die hongerig de winter proberen door te komen. Het Franse ASO verzorgt de organisatie in deze landen. En als we niet uitkijken vindt er zomaar een WK plaats. Je moet er niet aan denken, een WK in een compleet drooggelegde woestijn. Alhoewel Nederlandse renners er vaak opvallend goed presteren en het wel weer eens tijd wordt voor een regenboogtrui.
Dat de profs er graag rijden valt te begrijpen. De hotels zijn er naar verluidt uitstekend en het weer is er allicht beter dan hier. Rij je prijs dan begint het seizoen meteen goed. Rij je er onopvallend rond dan is dat de opbouw naar de voorjaarsklassiekers. Ook goed.
Maar koers is er voor publiek. En dat publiek is er niet in Oman. Nog geen handvol mensen staat er langs de kant.
Aan het eind van het seizoen is de ambiance zo mogelijk nog treuriger wanneer de World Tour in China neerstrijkt en Eurosport verslag doet van dit zielloze spel in de roetwolken van Peking. Het is de nacompetitie van het wielrennen. Een strafkamp voor profs en tv-kijkers. En ook hier zonder publiek.
Het lijkt alsof de UCI niet goed op de kalender heeft gekeken. Want helemaal aan het einde van het seizoen, eind oktober tot begin november, is er een fantastisch wielerspektakel in een andere uithoek van de wereld. La Vuelta a Guatemala, een 2.2 koers die nu nog deel uit maakt van de UCI America Tour. En die koers heeft alles om opgenomen te worden in de prestigieuze World Tour van de UCI. Althans, alles wat Oman, Qatar en Peking niet hebben: traditie, een gevarieerd parcours, aanvalslustige renners, een uitbundig publiek en de mooiste rondemissen.
Alles wat een koers een koers maakt, kortom. En het publiek mag er gerust een pilsje bij drinken.
Nu nog rijdt er hooguit een tiental kleine teams met ieder zes deelnemers het gevarieerde parcours in Guatemala. De uitrusting bestaat uit kleine, kleurige transportbusjes en pick-uptrucks. Verzorgers reiken bidons en wielen aan vanuit de laadbak. En anders dan in Oman of China rijden hier wel local heroes rond die potten breken. In 2010 doet bijvoorbeeld Raúl Alcalá mee. Toch ooit etappewinnaar in de Tour. In 1989.
Niet zelden moet de Vuelta a Guatemala worden afgelast vanwege noodweer en weggespoelde wegen. Maar altijd is er het trouwe publiek, vijf rijden dik. Wielergek publiek dat er voor zorgt dat iedere aankomst wordt omgetoverd tot een carnavalsfeest compleet met confetti en tientallen wulpse sponsorchicas. Het is zonder twijfel ’s werelds meest sfeervolle koers. En een met 50 jaar traditie.
Het dagblad Prensa Libre ruimt tijdens de Vuelta a Guatemala dagelijks vijf pagina’s in voor de verslaggeving. Voorbeschouwingen, profielen en routekaartjes worden groot afgedrukt en er is elke dag ruimte voor la chica de la etapa, een page-three rondemiss.
In 2004 werden de nummers 1 t/m 4 uit het algemeen klassement achteraf nog gediskwalificeerd vanwege positieve dopingtesten. We spreken hier, kortom, over een volwassen wielerkoers.
Het wordt hoog tijd om de top van het internationale wielrennen te laten proeven van de unieke en authentieke wielersfeer in Guatemala.
Want dat mondialiseren van het wielrennen is een prima idee. Alleen lijkt het peloton door een seingever de verkeerde richting op te zijn gestuurd. Het rijdt nu op brede, kaarsrechte en vlakke asfaltwegen zonder publiek en dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn.
Stuur het peloton terug naar het publiek. Breng de World Tour naar Guatemala!
- Ranking the stones, het sterrensysteem van de kasseistroken - 14/04/2022
- Recensie: magazine Wachten op de koers (deel 1) - 21/04/2021
- Vijf redenen waarom Parijs-Roubaix de allermooiste is - 22/03/2021