Ik mag jou. Je vertelt dingen iets te stellig, je haar zit net iets te gesoigneerd en voor menig vrouw ben je welhaast de ideale man (want o zo sportief, o zo welbespraakt en o zo vlot met de pen), maar toch lukt het me niet je niet te mogen. Jij bent het type man dat ik tot een aantal jaren geleden nog miste in en rondom het wielerpeloton. Jij bent het type man waardoor de mannelijke hipstergemeente zijn fixed gear’tje aan de kant flikkert en nu eindelijk eens echt gaat dubben over aluminium of carbon, Shimano of Campagnolo en Schwalbe of Continental. Thijs, jij bent een niche an sich, feitelijk!
Vooruit, ik heb menig poging gewaagd om je voor een betweterige kwalbak aan te zien. Elke keer weer als ik aan een column van je begon. Elke keer weer als ik je naast De Mart zag zitten tijdens De Avondetappe. Ik oefende het tenenkrommen, wachtend op een moment dat je die verdomde kop van die spijker eens zou missen… Maar nee, elke keer weer weet je te veel en te specifiek álles over alles wat er zich in het peloton afspeelt. Het is weinigen gegeven, Thijs: je was er onderdeel van én je kan er over schrijven en vertellen. Jaloersmakend! Oké, we kennen wat oud-profs uit een grijzer verleden die ook de pen op hebben gepakt, maar er zijn er maar weinig van jóuw generatie die je dat nadoen. Voor zover ik weet dan. Maar dat weet jij waarschijnlijk beter…
En toen las ik vandaag dit: ‘Wantrouwen in het wielerpeloton’.
In mijn hoofd zag ik alle vrouwen die jou eens begeerden zich van je afwenden, ik zag alle hipstermannen hun snelheidsduivel te koop zetten op Marktplaats (‘t.e.a.b: Giant, Shimano Ultegra, wegens wantrouwen in het wielerpeloton’) en ik… voor het eerst kromden mijn tenen zich, Thijs, tot het me pijn deed en toen, catharsis! Ik bulderde het ganse Vlaamse VloekVocabulaire door mijn werkkamer. Was Thijs, míjn Thijs, de Thijs van míjn wielergeneratie, zichzelf een ‘chasse patate’ aan het schrijven?! Dat kon toch niet? Dat mocht toch niet? Nee, stelliger, zoals de vroegere Thijs: dat mocht niet, kon niet en zal niet! Toch?
Beste Thijs, verlies die kopgroep niet uit het oog! Klamp vast en weet beter! Verzuip niet in de buik van het peloton vol argwanende zuurpruimen die bij het minste of geringste om de hoek komen zetten met zinnetjes als ‘hebben we dat niet eerder meegemaakt?’. ALS-JE-BLIEFT!
Alvast een tenenkrommend dankjewel, ouwe linkeballer. Ik hoop dat je ervanonder muist.
Groet,
Een wielerliefhebbende generatiegenoot.
