Het is 20 mei 2007. We zitten in de auto op weg naar Barberino di Mugello, op de achterbank onze dochter van anderhalf en ons zoontje van zes maanden. In de deur van de gehuurde Fiat Punto een beduimeld exemplaar van Dino Buzzati’s Ronde van Italië, de Het is Koers! van 1948.
Wanneer je net als ik in de afgelopen week Jeremy Whittle’s Bad Blood verslonden hebt, daarna wat meer moeite had met Vuil spel van Pierre Ballester en David Walsh en ook nog eens met rode oortjes het lange interview van
Ik zag het heel duidelijk voor me: eind jaren 70 had ik een plaatjesboek van Panini. Ja natuurlijk, ik had de albums met voetbalplaatjes. Maar wat ik me herinnerde was duidelijk iets anders: een Panini plaatjesboeken met wielerplaatjes.
Ik twijfelde of het een echte herinnering was of dat ik het me verbeeldde. Op Twitter stelde
‘Wielrenners lezen niet, die kijken plaatjes.’
Deze zin schreef ik elf maanden geleden in een verhaal dat me later nog onbetamelijk veel lof en eer zou opleveren. Overigens vermoed ik dat dat laatste eerder ondanks dan dankzij die zin was. Het is geen bijzondere zin, en nog onwaar