Het blauw-wit-rood (van de Franse driekleur) op de achtergrond was al een hint, maar de karikatuur is volgens mij sprekend genoeg. Dit is Raymond Poulidor, de meest populaire renner in het Frankrijk van de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Poulidor, liefkozend Poupou genoemd, reed knappe uitslagen
Hij móet het wiel houden. Er mag geen gat vallen, nog geen piepklein gaatje. Als hij de rol lost, volgt het noodlot. Dan waait hij uit de slipstream met duizelingwekkende snelheid en smakt de turbulentie hem tegen het beton. Als het nu misgaat komt de dood zijn afspraak
Niki Terpstra is een uitzondering maar Nederlandse toppers als Gesink, Boom en Westra laten zich in de winter niet zien op de baan, tijdens zesdaagsen. Dat was in de jaren ´70 en ´80 van de vorige eeuw toch ietsje anders. Gerrie Knetemann, Jan Raas en Joop Zoetemelk (dat drietal
Dit kan natuurlijk alleen maar Monsieur Chrono zijn, de bijnaam van Jacques Anquetil die de wielrenner dankte aan zijn uitzonderlijke tijdritcapaciteiten. Anquetil won negen maal de befaamde tijdrit de GP de Nations, was werelduurrecordhouder en schreef mede dankzij z’n tijdritten een aantal grote rondes (onder andere vijfmaal de Tour)
De grootste prestaties van deze renner moesten nog komen toen Octave Deconinck deze tekening maakte. ‘De jonge Woutje Wagtmans (…) belooft veel voor de toekomst’, staat er in het plaatjesalbum van ‘Bene Publicita’ over deze renner. En verder: ‘Weliswaar loste hij deze
Dit is de Ier Sean Kelly, een van de betere renners in de jaren tachtig en begin jaren negentig. De klassiekers Milaan-San Remo, Parijs-Roubaix en Luik-Bastenaken-Luik wint hij tweemaal, ‘Lombardije’ zelfs drie keer. Opmerkelijk is zijn zegereeks in Parijs-Nice, de rittenkoers die hij zevenmaal achter elkaar op zijn naam