Een kopgroep van vier passeert het hooggelegen kerkje van Wanne op een frisse zondagmiddag in augustus. De vier renners dalen af naar het decor voor één van de meest kolderieke en beschamende wedstrijdsituaties van de afgelopen tien jaar.
Maar dat blijkt straks, na nog een klein uur koers.
Christian Vandevelde
Half tien ‘s ochtends en bijna geen mensen in de wachtkamer. Niemand hoeft een nummertje te trekken.
Zomervakantie: iedereen in Amsterdam West is op weg naar Salau, het Gardameer, Ankara, Beni Sidi of Nador. Dat betekent vroeg naar huis. Vroeg naar de 40 graden Celsius van
Hé, daar heb je Willem! Ik luister naar Springlevend, de eerste cd van The Kik en veer op. Er staat een nummer op over Wim Koopman, alias Willem de Wielrenner. In onvervalst Rotterdams bezingt The Kik de oud-sprinter wiens dagen nog
Onschuld, zachtheid, gezondheid en romantiek. Vrouwelijke onschuld ook, baby’s, homoseksualiteit. Roze dus. Ontegenzeglijk heeft de kleur roze een betekenis, misschien nog wel meer dan pakweg geel of turquoise. Roze is ook de kleur waar niet iedere (stoere) man mee geassocieerd wil
Het is zondag 5 april 1987. ´s Middags een uur of drie. Een lichte spanning maakt zich van mij meester. Begrijpelijk, de finale van de Ronde van Vlaanderen komt er aan, op tv. Maar er is meer. Vandaag doet Teuntje van Vliet
Van de laatste vijftien Rondes Van Vlaanderen zag ik er eentje niet thuis, voor de buis.
Op zondag 8 april 2002 vertoef ik op trainingsstage in het Spaanse Salou. Die namiddag staat er geen training op het programma: de zoektocht naar een café met koers begint. Geen evidentie, zo blijkt.
(Nog groter is mijn teleurstelling één jaar later, wanneer ik tijdens Milaan-Sanremo