Ik kan het niet loslaten: Gent-Wevelgem. Meestal is dit een koers samen te vatten in een sprint met dertig man waarbij onderweg pittoreske plaatjes getoond worden van heuveltjes en stenen eresaluten aan de gesneuvelde soldaten. Niets van dit jaar: we kwamen zintuigen te kort om alles te beschrijven.
Optimisten noemen Gent-Wevelgem wel eens de Waaierkoers. Ze kregen gelijk dit jaar. Mocht
De eindejaarsboeken van Rouleur onder de naam Annuals zijn altijd publicaties om naar uit te kijken. Verschillende internationale fotografen krijgen een vrije opdracht en publiceren gezamenlijk hun beeldverhaal in een royaal koffietafelboek. Deze Engelse traditie zou eens moeten overwaaien naar Nederland.
Waar tijdschrift Soigneur dit najaar al een heel nummer wijdde aan wielerfotografie
Al mijmerend staar ik uit het raam. De regen wordt met korte tussenpozen door de stormachtige wind tegen het dubbelglas geslagen. Het suizen van de wind trekt aan om vervolgens weer af te zwakken. De boom waar ik vanuit mijn woonkamer op uitkijk, zwaait als een twijgje heen en weer.
Na Aleksandr
Vinokoerov en Robert Gesink richtte Het is koers zijn pijlen op Zwitserland. Om precies te zijn: op Fabian Cancellara. Ook deze geweldenaar kleurde het voorbije seizoen; niet zozeer door zijn prestaties, maar juist door zijn afwezigheid. De gevierde tijdrijder smakte twee keer keihard op het asfalt en miste daardoor
Als ik de bladeren zie vallen,
denk ik aan Lombardije,
aan een peloton dat zich langzaam
opwaarts richt in een langgerekt
gedicht, op weg naar de kapel
van Madonna del Ghisallo
waar klokken juichend beieren,
hoog uittorenend boven
het meer van Como.
En iedere keer verzucht ik dan :
was het wielrennen maar écht
een katholieke sport gebleven,
dan
‘Je spreekt over de toekomst van de wegrensport alsof je gelooft dat die blijft bestaan. Vrees je niet dat mettertijd de wielersport het loodje zal leggen?’ Het is eind oktober 1952 en de vragensteller is Jaak Veltman, redacteur bij het Nederlandse blad Wielersport. Hij is in gesprek