Tschabalala Nqobizitha (17 oktober 1984)
Tschabalala Nqobizitha was eigenlijk kapper van beroep. Buiten zijn werk in de kapsalon in de Zimbabwaanse stad Bulawayo reed hij zijn koersjes op de weg. Hij had talent, maar dromen van een profcarrièrre deed hij niet. En in ploeteren in pindakaasdikke modder zal hij
‘Veldrijden is een sport waarbij 60 woeste wielrenners in de winter een uurtje door modder en zand ploegen en aan het eind wint een Belg.’
Gary Lineker zei het al in de jaren negentig, en ik was het jarenlang hartgrondig met hem eens. En ja, veldrijden is geen koers
Het Nederlandse veldrijden zit in de lift, concludeerde Wielerrevue in december 1986 met het viertal dat dan wordt geïnterviewd. Hennie Stamsnijder (PDM), Reinier Groenendaal (Skala-Skil), Frank van Bakel (Arkel) en Martin Hendriks (amateur bij Amstel) zijn de crossers die het dat seizoen goed doen
Beat Breu heet de renner van het colablikje. De Zwitserse klimmer doet vooral van zich spreken in zijn eerste Tour de France. In 1982. Twee bergetappes wint hij, waaronder Alpe d’Huez. Het levert hem een zesde plek op in het eindklassement. Beter dan
De veldrijder op de fotokaart heet Huub Kools, eind jaren 80 en begin jaren 90 prof bij onder andere Protekta en Moonen. In Nederland toch een beetje een subtopper, achter Hennie Stamsnijder, Henk Baars en Adrie van der Poel.
Kools heet weliswaar prof te
Veldrijden? Dat is ‘gerommel in de marge’. Schrijft Wieler Revue-columnist Wout Koster in december 1991. Veldrijders baggeren in zijn ogen voor een appel en een ei door de koeienstront. En spannend zijn de wedstrijden al helemaal niet. Een veldrit wordt in de eerste honderdvijftig