Cazzo

Dario Frigo

Natuurlijk genoot ik van Cipo, van Baldato, Bartoli en Bettini. Maar bij veel renners tufte ik op de grond als ik hun naam had uitgesproken. Ze zijn vaak als hun president; kleurrijk maar niet van onbesproken gedrag. Doping is er een pizza die je zelf samenstelt – de Italianen malen er niet om.

Mijn aversie tegen de Italiaanse renners begon bij Michael Boogerd in een kleinere etappekoers in Spanje. Boogerd rijdt er tot de laatste dag in de leiderstrui. De slotrit, een tijdrit, moet de beslissing gaan brengen.

De kans dat Boogerd na deze rit het klassement voor zich mag opeisen is, gezien zijn tijdritkwaliteiten, klein. Maar Boogerd rijdt de tijdrit van zijn leven en wordt zevende. Tevreden en leeg komt hij aan de finish maar het blijkt te weinig.

Op het podium zie ik uiteindelijk de geblondeerde stekels en het Fassa Bortolo-shirt van Dario Frigo bovenaan staan. Frigo is een goede renner, zeker gezien de sponsor. De arrogante Italiaan heeft een betonnen plaat voor zijn kop die enige naam mag hebben, maar daar gaat het niet om. Boogerd, die in mijn herinnering naar een tweede plaats in het eindklassement werd verwezen, verloor van een man die achteraf betrapt werd op doping.

Toen Boogerd Frigo had gelost vond hij een andere Italiaan in zijn wiel. De schaduw noemde Dekker hem. In de voorjaarsklassiekers plakte hij steevast aan het wiel van Boogerd, deed geen trap teveel tot aan de finale, waar Rebellin dan uiteindelijk Boogerd verwees naar zijn zoveelste tweede plaats. Valsspelers zijn het, maffiosi.

Op zoek naar gerechtigheid speur ik het internet af naar de koers die Italië ons ontnam. Zoals ik al zei: het land frustreert me, want nergens in de uitslagen vind ik een podium waar Boogerd tweede wordt achter Frigo. Ik ben te jong om dit onder dementie te scharen en dus is er maar een conclusie mogelijk: zelfs als het gaat om de geschiedenis zijn die cazzo’s niet te vertrouwen.