André Hazes schalt over de installatie. De reserves spelen de bal nog wat rond, het eerste elftal heeft zich warm gelopen en zit in de kleedkamer naar tactische instructies te luisteren. Echt spannend is het nog niet in de Arena.
We zijn te vroeg. Dat gebeurt altijd. Niet te laat komen! Straks mis je de aftrap! Gezellig, maar niet op het puntje van de stoel. Haal nog even wat te drinken. Nu plassen, straks is het te laat. Dat is de Ronde van Zwitserland. Toppers houden hun kaarten tegen de borst, een enkeling gooit af en toe een troef op tafel. Er wordt niet overtroefd, hoogstens wat gebluft. Een overwinning in Zwitserland is op z’n best ‘mooi meegenomen’. De directeur van de ronde huilt: prachtige bergen, steile beklimmingen, adembenemende vergezichten. Ik zit in Zwitserland te kijken naar de ronde. De Duitstalige commentatoren zeggen dat het spannend wordt maar kunnen een gaap niet onderdrukken. Ik dommel in de laatste kilometer even weg. Als ik mijn ogen open zie ik Hushovd de etappe winnen. Het zal nooit groots worden.
De Ronde van Zwitserland is de André Hazes van de wielerrondes. De cheerleader van de Tour de France. Maar ik krijg wel zin!
Harry Koene is hematoloog in Nieuwegein. Zijn kennis heeft zijn presteren op de fiets nog niet erg verbeterd. Ooit won hij de Grote Prijs Het Bruine Paard. Treurigste moment: voetje aan de grond op de Eyserbosweg in 1996.
