De Armstrong Losers spraken nog Duits toen, en het groepje telde een hele tijd lang slechts twee leden. Die vonden het best spannend om te doen alsof ze een geheim genootschap waren, en ze keken er dan ook naar uit om nieuwe Losers te kunnen inwijden in hun mysterieuze rituelen. Al valt het eigenlijk wel mee met die rituelen: de Losers komen één keer per jaar samen in Parijs, eind augustus, en dragen dan steevast een gele trui. Een echte, van het jaar waarin ze tweede werden. Verliezers die om hun verlies kunnen lachen: zelfspot is gezond.
De volgende jaren kwam er een Spanjaard bij, een tweede Duitser, en ten slotte een Italiaan. Zo werden ze zelf een ‘Club van Vijf’ – kon het symbolischer? In 2009 hoopten ze even ene Alberto Contador te kunnen strikken, maar dat feestje ging uiteindelijk niet door.
Meestal gaan de gesprekken over de afgelopen Tour en de komende WK, over wie bij wie gaat rijden, over vrouwen en kinderen en trainen en materiaal. Doping is taboe, ook als het net rond Armstrong zich eindelijk lijkt te gaan sluiten en hun met-het-geel-om-de-schouders-in-Parijsspelletje misschien wel bittere ernst wordt. Fantasieën over huldigingen jaren na datum horen ze niet te hebben; ze weten wel beter.
De dertiende bijeenkomst van de Armstrong Losers vindt plaats op zondag 26 augustus. Over doping wordt weer niet gepraat, en niemand durft het over het grote nieuws van de dag voordien te hebben. Het gezelschap geeft een tragische aanblik – vijf karikaturen in een gele trui – en er vallen pijnlijke stiltes in hun gesprekken. Allemaal zijn ze niet gerust in de toekomst, de verliezers zijn bang om alsnog te winnen.
De zelfspot van weleer is zwarte humor, ja, zelfs cynisme geworden.
- Een vreemde droom - 13/04/2015
- Onaf: het lot van Andy Schleck - 11/10/2014
- Wij willen Wiggins (in de Tour) - 17/06/2014