Riccardo Riccò, een naam om artiest mee te worden. Omstreden, arrogant, winnaar, verliezer. Iedereen heeft een mening over Riccardo Riccò.
Een jaar verder (2007) wint de nieuwe Pantani in de Tirreno, in de Giro en wordt hij tweede in de Ronde van Lombardije. Het roze papier is niet meer aan te slepen om de beloftes die deze renner Italië schenkt, te printen. In de Giro van 2008 wint hij twee ritten en wordt tweede in het algemeen klassement, achter Alberto Contador. Riccò was pas 25 maar de wereld zou hem leren kennen. In de Tour van 2008 zou Riccardo alles op een hoop fietsen op Franse wegen, een moment waar het Italiaanse volk naar verlangde.
Twee bergetappes wint hij waarmee hij mij persoonlijk een karrevracht aan punten in de Tourpoule bezorgde. De Gazzetta moet roze papier en zwarte inkt bijbestellen voor de Cobra maar gebruikt het uiteindelijk om de aftocht van de held van het vaderland te beschrijven. CERA. Riccardo had gesnoept van de CERA en wordt inclusief het volledige Saunier Duval team via een politiebusje de Tour uit gereden. Een roemloze aftocht van een Cobra die onder de druk was bezweken.
Riccardo zit thuis. Hij kijkt naar zijn prachtige vrouw, zijn mooie bambino en zweert terug te komen. Mensen zullen hem weer aanbidden, de bloemen van de winst zal hij weer aan zijn vrouw geven, zijn vader zal trots zijn. Twee jaar schorsing kan hij op zijn leeftijd best aan. Hij wacht en wacht en ziet na twee jaar de forse gestalte van Hilaire Van Der Schueren voor zijn ruim bemeten Italiaanse palazzo staan. Hij krijgt een shirt, een fiets, een broek en een contract. En hij krijgt een hele lading verwachtingen op zijn ranke schouders. Riccardo zou de punten gaan halen voor de ambitieuze Nederlandse ploeg.
Kan hij het nog na twee jaar niets doen? Hij moet. Voor zichzelf, voor zijn vrouw en bambino, voor de roem en de aandacht. Riccardo zal weer poseren met fans, met moeders en baby’s, hij zal weer de voorpagina van de Gazzetta sieren, mensen zullen horen dat hij terug is. Maar de druk is groot, de angst om te falen zonder de middelen die hij eerder nam groeit en zijn ranke schouders bezwijken. Bloedtransfusies? Wat kan daar nou helemaal mee misgaan. Hij is zo vaak aangeprikt met infusen en bloedcontroles dat hij dat gat nu zelf wel kan. Even later wordt de held van dit epos wakker op de Intensive Care van het ziekenhuis. Aan de dood ontsnapt.
Nu zit Riccardo thuis, in zijn ruim bemeten palazzo. Zijn vrouw kijkt hoe hij via internet naar de koerskalender van 2012 kijkt. 4 februari, de GP della Costa Etruschi. Dan gaat Riccardo weer rijden, dan gaan mensen weer voor hem juichen en schrijven de journalisten van de roze krant over de miraculeuze wederopstanding van de Cobra. Zijn vrouw kijkt hoe hij zijn status op Facebook aanpast met zijn voornemen. Zij weet dat niemand zijn handen meer brandt aan Riccardo Riccò. De naam klinkt als een circusact maar uiteindelijk maakte hij een clown van zichzelf. Een clown die grappen maakt met zijn eigen leven en gezondheid.
3 februari horen we of Riccardo Riccò voor 12 jaar geschorst zal worden. Het Kroatische continentale team Meridiana Kamen heeft hem niet ingeschreven. De Kroatische bond weigert hem een licentie te geven. Ik hoop dat het verdict van CONI gepaard gaat met een verplichte opname in een psychiatrische kliniek waar hij genezen kan worden van zijn verslaving aan roem en succes. Alleen zo is te voorkomen dat de gedroomde opvolger van Marco Pantani het lot van de Piraat achterna gaat.
- De artiest Riccardo Riccò - 31/01/2012