Tsja, de Avondetappe.
Veelbesproken natuurlijk.
Er zijn mensen die het vertrek van De Mart vierden als een bevrijding.
De bevrijding waaraan afgelopen dagen zo vaak werd gerefereerd tijdens het koersen langs historische stranden waar de basis werd gelegd voor het leven dat wij leven.
De basis voor de generatie van Mart. De generatie die ons heeft grootgebracht.
Maar ik mis hem.
De bombastische, theatrale wijze waarmee hij de Avondetappe maakte tot wat het was.
Een stuk cultuurhistorie waar je voor op bleef, elke dag weer.
Mart is van hetzelfde bouwjaar als mijn vader en misschien heeft het daarmee wel te maken.
Het gevoel dat er een generatie is waarop je terug kunt vallen.
Die je kunt verwijten dat ze ons opgezadeld hebben met een verpest milieu, een wankele economie en tal van afzichtelijke woonwijken.
Die verwende babyboomgeneratie die aan de overkant ook nog eens voor de Brexit heeft gestemd.
De vraag is echter of wij het zoveel anders gaan doen. Of wij bij machte zijn het tij te keren.
Want vooralsnog presenteren Herman en Dione het programma als de verweesde zoon en dochter die na het wegvallen van de oprichter aan het hoofd van het familiebedrijf zijn geplaatst.
De foto van pa hangt nog altijd prominent in de hal, de kantine serveert hetzelfde menu als vroeger en het personeel is grotendeels gebleven en zwijmelt weg bij de verhalen uit een tijd toen alles anders was.
Toen Gerie Knetemann al zijn vingers brak en Raleigh overwinningen als kralen aan een ketting reeg.
De geest van de vader is overal, in elke hoek en kier van het programma.
En dus rest er maar een oplossing: de bijl in de traditie, alles anders, een volledig nieuwe start.
Alleen dat kan de Avondetappe redden.
Foto: Clemens Rikken
.jpg)
- Een spannend avontuur op de flanken van de Keutenberg - 13/04/2023
- De Zonnestraal: Jean-Pierre Monseré en de herinnering - 15/03/2023
- Koers of voetbal? - 23/06/2021