Op zondag zes april 2008 ging ik er thuis op bank eens goed voor zitten. De 92e editie van de Ronde van Vlaanderen werd verreden. Bij het zien van de eerste live beelden keek ik handenwrijvend toe. Het regende en het was steenkoud. Dit beloofde een waar spektakelstuk te worden. Een Ronde voor sterke kerels, voor echte flandriens. Zou Tom Boonen voor de derde keer kunnen winnen, vroeg Vlaanderen zich hardop af? Michel Wuyts en José De Cauwer waren in topvorm die middag. Net als een jong Nederlands talent. De 23-jarige Sebastian Langeveld van Rabobank maakte vandaag zijn debuut. Dit was de koers waarvan hij droomde. Zou hij net als zijn jeugdidool Rolf Sörensen hier ooit op een dag kunnen winnen?

Nog 62 km:

Michel Wuyts: Langeveld gaat er vandoor. D’r waren twijfels. Zou hij dat wel aankunnen. Met Thor. Thor Hushovd.

José De Cauwer: Nou ja, die hebben niks dat ze tegenhoudt. Die mannen gaan gas geven.

Michel Wuyts: En toch is dit nog ver. Maar opgelet. Het wordt een race voor sterke beren. Het wordt een uitputtingsslag. En als je je goed voelt, dan kun je maar best al in een eerder stadium proberen de manschappen uit te dunnen.

Michel Wuyts: Altijd gevaarlijke toestanden naar de Taaienberg. Sebastian Langeveld. Een gewezen crosser, die verdomd goed voor de dag komt op de weg. Eén van de grote Nederlanders van de toekomst. Zeker weten!

Nog 46 km:

Michel Wuyts: Gilbert die overpakt van Devolder en gewoon mee doorgaat. Wat gaat Devolder nu doen? En er komt er weer eentje uit de achtergrond. Het lijkt me weer die verbazingwekkende Langeveld.

Michel Wuyts: Sebastian Langeveld. Kan die jongen een stukje hard fietsen. Onze landgenoten natuurlijk ook, maar Langeveld dat is nog helemaal een broekje.

Nog 41km:

Renaat Schotte (vanaf de motor): Maar de sprong van Boonen is een feit. En Langeveld ziet dat nu. En gaat nu versnellen vanop de kop van de kopgroep. Een speldenprik van die duivelse Sebastian Langeveld. De ex-crosser die hier schittert in de Ronde van Vlaanderen. Boonen was bijna boven, bijna bij het groepje. Maar Langeveld gaat nog even prikken, gaat nog heel makkelijk over de top. Wat speelt die met de pedalen zeg.

Michel Wuyts: Hier is Sebastian Langeveld. Kijk eens. Hoe stijlvol hij zijn handjes op de koppen van dat stuurt legt. En hoe soepel die tred nog is.

José De Cauwer: En gaat niet echt door nog. Verstandig, eten, drinken.

Nog 13km:

Michel Wuyts: Langeveld. Langeveld. Die plots van achteruit is teruggekomen na de afdaling van de Muur. En op dat lastige stuk tussen die knotwilgen, neem ik aan, of wat het ook mogen zijn, probeert ie weer terug te komen. Maar dat is allemaal zo lastig. Dat is zo’n stuk waar je kapot gaat. En dat is voor de Bosberg echt begint.

José De Cauwer: het zijn Japanse Kerselaars.

Wuyts: Ah.

Nog 12km:

Michel Wuyts: 24 seconden voor Stijn Devolder

Renaat Schotte: En Langeveld die is aan het naderen. Die nadert meter voor meter. De Nederlander op de Bosberg, wat een spanning.

Michel Wuyts: Langeveld komt akelig dicht.

Nog 11km:

Michel Wuyts: Maar dit José, dit is een revelatie hè.

José De Cauwer: Deze hier hè. Nummerke 36.

Michel Wuyts: Sebastian Langeveld.

De Ronde van Vlaanderen 2008 werd gewonnen door Stijn Devolder. Sebastian Langeveld eindigde één plekje achter Tom Boonen op de 18e plaats. Na alles wat ik die dag had gezien wist ik zeker dat er weer een Nederlander was opgestaan die de komende jaren mee zou doen voor de overwinning in de grote klassiekers. We hadden er weer eentje. En ik was fan. Het fanschap werd in de loop der jaren echter flink op de proef gesteld.

Op de eerste plaats lag dat aan mezelf. Ik schaamde me een beetje om fan te zijn. Een volwassen man die zijn favoriete coureur bewondert is één, maar helemaal van de kaart zijn als die renner valt (botsing met toeschouwer op fietspad in Ronde van Vlaanderen 2012) of totaal euforisch zijn als die renner wint (millimeterspurt tegen Flecha in Omloop het Nieuwsblad 2011) is een ander verhaal.

Op de tweede plaats lag het ook aan de prestaties van Sebastian Langeveld. Na een vlotte start van zijn carrière begon het in zijn Amerikaanse jaren bij Garmin en Cannondale wat te haperen. Grote overwinningen bleven uit, ook ereplaatsen raakten uit zicht, er waren valpartijen, blessures en twee opgaves in de Tour de France.

Ook in deze mindere jaren kon ik echter niet ontkennen dat ik opveerde als Langeveld aan het front verscheen. Zoals hij Niki Terpstra bij het WK in Richmond afzette op vijf kilometer voor de streep bijvoorbeeld. Volledig in dienst van de ploeg. Perfect werk geleverd als trouwe knecht. Stiekem bleef ik echter hopen op meer.

In het seizoen 2017 kwam er meer. Na pech op de Taaienberg in de Ronde van Vlaanderen zette Langeveld zijn zinnen op Parijs-Roubaix. Bij de bookmakers stond hij 1 op 400 genoteerd. Daar bij de bookmakers hadden ze duidelijk niet gezien wat ik als fan wel had gezien: Langeveld was weer in vorm. Op het Carrefour de l’Arbre kon hij als enige van Avermaet en Stybar volgen, waarna hij in de sprint op de wielerbaan van Roubaix als derde eindigde. Een derde plaats die voelde als een overwinning.

De gehoopte grote zege in Vlaanderen of Roubaix zou uiteindelijk nooit meer komen, maar Langeveld bleef een liefhebber pur sang. Hij nam vijftien keer deel aan de Ronde van Vlaanderen en eindigde drie keer in de top tien. Zijn beste uitslag was de vijfde plaats in 2011. In 2019 had hij een belangrijk aandeel in de winst van zijn ploeggenoot Alberto Bettiol. Aan Parijs-Roubaix nam hij veertien keer deel, waarbij hij vier keer de top tien haalde.

Langeveld behaalde zeven individuele profzeges. Zijn grootste overwinning was de al genoemde Omloop het Nieuwsblad uit 2011. Daarnaast won hij in 2014, na vele ereplaatsen, dan eindelijk het rood-wit-blauw tijdens het NK in Ootmarsum. Daarmee rekende hij af met een jeugdzonde uit 2006 (Breuk vraagt of het in orde is?). In totaal nam Langeveld 17 keer achter elkaar deel aan het NK op de weg. Een record.

Langeveld leefde voor de voorjaarsklassiekers, maar had daarnaast ook een meer dan behoorlijke tijdrit in de benen. Zo werd hij drie keer tweede bij het NK tijdrijden en won hij brons bij de WK ploegentijdrit in Valkenburg.

Als trouwe fan zal ik komende zondag nog één keer genieten van zijn kenmerkende fraaie stijl op de fiets. Het bovenlijf stil, vast in het zadel en een soepele tred die doet vermoeden dat het geen moeite kost. Na maar liefst zeventien seizoenen als prof, waarin hij achtereenvolgens uitkwam voor Skil, Rabobank, Greenedge, Garmin, Cannondale en EF, rijdt Langeveld zondag in Parijs-Tours de laatste wedstrijd uit zijn carrière. Op 37-jarige leeftijd is het mooi geweest.

Oh ja. Tenslotte nog een bekentenis. Als fan durfde ik het in juni 2022 tijdens de ZLM Tour eindelijk aan om Langeveld persoonlijk aan te spreken. En dat kostte me moeite. Want dat fan zijn voelde toch altijd wat ongemakkelijk. Niet te dicht bij je helden komen. Afstand bewaren. Dat soort gedachtes. Maar weet je? Behalve dat hij hard kon fietsen bleek Sebastian Langeveld ook nog eens een vriendelijke, humoristische en sympathieke vent te zijn.

Pieter Vankan
Laatste berichten van Pieter Vankan (alles zien)