De gemiste dubbel van de vandaag jarige Contador (6/12/1982)

In de eerste van de beide grote rondes lijkt er twee weken lang geen vuiltje aan de lucht voor de renner van Tinkoff-Saxo. Al in de vijfde etappe grijpt Contador het roze en ondanks dat de jonge Italiaan Fabio Aru maar een halve hand vol seconden hoeft goed te maken, heeft de Spaanse topfavoriet de boel lange tijd onder controle. Tot de pechduivel genadeloos toeslaat. In de relatief eenvoudige dertiende rit, tussen Montecchio en Jesolo, treft een grote valpartij het peloton net buiten de drie kilometer-zone. Terwijl Aru de dans nipt ontspringt gaat Contador tegen de grond en moet tot overmaat van ramp van fiets wisselen. Het oponthoud kost de klassementsleider meer tijd dan hem lief is en daarmee het roze. Een dag later herstelt de Spanjaard de schade in een liefst 59 kilometer lange tijdrit en buigt zijn achterstand om in een voorsprong van bijna twee en een halve minuut op Aru. De eindzege is dan nog allerminst veilig. In de resterende bergritten blijven de Italiaan en zijn Astana-ploeggenoot Mikel Landa met hun aanvalsdrift Contador het leven zuur maken. Het scheelt weinig of de Spanjaard kan zijn droom van de dubbel Giro-Tour al in Italië in de koelkast parkeren. Op de voorlaatste dag, als de koninginnenrit naar Sestrière op het programma staat, zakt Contador bijna door het ijs. Aru legt pijnlijk bloot dat het knechtengilde van Tinkoff-Saxo te kort schiet om haar kopman tot in de finale bij te staan. Zelf heeft Contador ook niet zijn beste dag, maar op ervaring houdt hij, ondanks dat zijn Italiaanse belager zijn achterstand in het klassement meer dan halveert, stand. Critici beweren later dat Astana meerdere tactische blunders beging. Hadden Aru en Landa in de laatste twee Alpenritten niet eerder moeten aanvallen om Contador in een vroeg stadium te isoleren van zijn ploeggenoten en zo te ‘kraken’? En wat nou als de meermaals sterker ogende Landa een vrije rol had gekregen en niet op zijn Italiaanse ploegmaat moest wachten, toen die een paar mindere dagen kende? Had de Spanjaard dan… Het zijn theorieën waar zijn landgenoot Contador geen boodschap aan heeft. Zijn eerste doel, het roze naar Milaan brengen, is behaald. Op naar het tweede. Het geel moet om zijn schouders naar Parijs.

De concurrentie in de Tour is echter aanmerkelijk groter dan in de Giro. Niet alleen titelverdediger Vincenzo Nibali is naar Frankrijk afgereisd. Ook de winnaar van 2013, Chris Froome, staat hoog op de lijst met favorieten. En dan zijn Alejandro Valverde en Nairo Quintana eveneens naar de Tour gekomen. Geen van allen heeft de Giro in de benen. Terwijl teammanager Oleg Tinkov steeds hoger van de toren blaast en journalisten influistert dat er serieus wordt overwogen zijn kopman ook nog naar de Vuelta af te vaardigen, zodat hij als eerste renner ooit alle drie de grote rondes in hetzelfde jaar zou kunnen winnen, weet Contador wel beter. In het slotweekeinde van de Giro heeft hij een aardig jasje uit moeten doen om het roze veilig te stellen en de vijf weken die tussen de spannende ontknoping en de Tourstart in Utrecht zitten, zijn er eigenlijk te weinig om goed en volledig te herstellen. De eerste bergetappe zet al direct een niet meer uit te gummen rode streep door de ambitie van Contador. De Spanjaard verliest drie minuten op ritwinnaar Froome, die ook meteen het geel mag aantrekken. Het feit dat de kopman van Tinkoff-Saxo aan de finish verbaasd lijkt dat zijn tijdverlies niet groter is, geeft aan hoe ellendig hij zich op de flanken van de Col de la Pierre Saint-Martin gevoeld moet hebben. In het vervolg van de Tour zal Contador zich nog behoorlijk herstellen, maar meer dan een vijfde plek zit er niet in het vat. Het viertal klassementsrenners dat geen Giro in de benen heeft, Froome, Quintana, Valverde en Nibali, is simpelweg frisser dan de moegestreden Spanjaard. Ondanks dat Alberto Contador alle drie de grote rondes meer dan eens heeft weten te winnen – twee maal de Tour, twee maal de Giro en driemaal de Vuelta – blijft de zo vurig gewenste dubbelslag voor hem buiten bereik.