De Tour de France komt eraan

Mijn eerste Tour de France reed ik in 1987. (74ste editie)

25 etappes, 4231 kilometer, 207 deelnemers verdeeld over 23 ploegen, met elk 9 coureurs.

Het Grand Départ was in West-Berlijn, een eiland midden in het grondgebied van de DDR. Drie etappes in een halve stad, een gebied ter grootte van de Noordoostpolder.

Jelle Nijdam reed een memorabele proloog over de Kurfürstendamm, daar waar de zon helder over het glanzende, gitzwarte asfalt scheen.

Jelle, met zijn vastberaden blik, machtige granieten dijbenen en rotsvaste kuiten onder een knoestig benenstelsel, snelde hier naar de gele trui over de legendarische Kurfürstendamm.

Die Kurfürstendamm was niet zomaar een locatie, het was een symbool van ambitie en doorzettingsvermogen. Terwijl Jelle Nijdam de proloog won, werd de boulevard een legendarische arena waar sport, geschiedenis en heldendom samenkwamen.

Dankzij Jelle zat de moraal er goed in. De ochtendetappe van de volgende dag startte bij de Rijksdag, en het peloton had op deze wijze zicht op de muur en de Brandenburger Tor.

HET MAAKTE EEN DIEPE INDRUK OP ONS ALLEMAAL!!!

Nico Verhoeven won de etappe. Hij was de snelste uit een kopgroep van acht. De euforie in het Superconfex-team steeg naar ongekende hoogte. Twee etappes gereden, twee keer gewonnen. Beter kan je een Tour de France niet beginnen.

Jelle moest zijn gele trui wel overdragen aan de Pool Lech Piasecki, die tweede was geworden in de proloog op drie seconden en de volgende ochtend deel uitmaakte van de kopgroep, die vervolgens een voorsprong had van 23 seconden op het peloton.

Zo dus… Piasecki in het GEEL.

We hadden die middagetappe maar één opdracht: in de ploegentijdrit van 40,5 kilometer met ons geweldige team hardrijders de verloren tijd weer terugnemen.

We garandeerden Jelle dat hij ’s avonds weer in de gele trui zou shinen, en met de turbinestuwkracht van de ronkende dijbenen van Nijdam, onder een knoestig benenstelsel, in een ploegentijdrit moest dat karwei natuurlijk géén enkel probleem opleveren.

Rolf Gölz, Luc Roosen, Ludo Peeters, Jean-Paul van Poppel, Jelle Nijdam, Gerrit Solleveld, Maarten Ducrot, Gert Jakobs, Nico Verhoeven — in die volgorde vertrokken wij voor de ploegentijdrit door West-Berlijn.

Stoempend over geplaveide wegen, met een authentiek ouderwets karakter: de charme van deze stad.

Deze grote geplaveide stenen, glanzend van de regen of kromgetrokken door de zon, zagen de passie en de toewijding van elke passerende coureur die hun weg baanden door de obstakels van het verleden.

Na 2600 meter vulde de adem van de stad de lucht, terwijl WIJ als schaduwen over de geplaveide straten van Berlijn sneden, vastbesloten om te WINNEN!!!

Opeens hoor ik Ducrot schreeuwen: “Solleveld! Gerrit! Gerrit, je hebt LEK!”
Ik kijk vluchtig naar het achterwiel van de Sol en denk nog: hij staat niet op de velg. Zo dus… hoe lek staat die eigenlijk?

De Sol, met hetzelfde gevoel, denkt: ff checken — en wipt met zijn machtige billenpartij een paar keer op en neer op zijn zadel.

JA, wanneer je 85 kilo aan gewicht over deze robuuste basaltblokken, met hun stoere onregelmatige vormen, laat stoten en wuppen, dan veert de tube van het achterwiel vanzelf een beetje in.

Gerrit schreeuwt nog: “Nondejuuu, hij is niet lek, ik sta nog niet plat op de velg!”

Ducrot roept: “Ik weet het zeker. STOPPEN! Hij is lek. Nu wisselen!”

De wielwissel verloopt door alle stress ietwat chaotisch, en in een fractie van een aantal seconden veranderde onze razendsnelle TGV-EXPRESS naar een slome boemeltrein.

We werden tiende, en de gele trui terugheroveren lukte dus niet. Teleurgesteld? JA.

Aan de andere kant: twee dagen Tour de France, twee etappes gewonnen, één dag gele trui — dat is niet slecht. En weer doorrr…

We wonnen deze Tour de groene trui en nog eens drie etappes. Dat maakte het totaal op vijf. Iets om trots op te zijn.

Na de Tour (finish in Parijs, Champs-Élysées) riep Jan Raas ons naar de bus van de mecanicien en zei: “Kijk, daar hangt het wiel van Solleveld, van de ploegentijdrit, met de lekke band.”

Wat denk je…?

Die tube was nog knalhard.

JA WATTE…

Het kwaad was al geschied. We bleven rustig, want we hadden een geweldige Tour de France gereden.

Jan Raas, een wielerpatron met koersverstand die zijn weerga niet kent.

Wanneer Jan na de ploegentijdrit ons had verteld dat die tube helemaal niet lek stond, dan had Jelle Ducrot vermoord.

Dan hadden wij uit frustratie, met veel minder moraal verder gekoerst, en was de sfeer helemaal naar de kloten gegaan.

Jan loste het op zijn eigen Raassiaanse wijze op — wat ook betekende dat hij alles rustig hield: coureurs, personeel, omkadering — terwijl hij van binnen gekookt moet hebben en de hele wereld in elkaar zou willen trappen.

DAT WEET IK WEL ZEKER!!!

Maarrr… Op deze tactische wijze reden wij nog een fenomenale Tour de France. Met vijf etappezeges, één dag gele trui en het eindklassement van de groene trui. Dat is na 1987 nooit een Nederlander meer gelukt!

Best bijzonder.

#derrrannn