De verklaring van Pogačar’s winst op Hautacam

Op Bluesky kwam ik een mooi overzicht tegen van alle klimtijden op Hautacam in de afgelopen 30 jaar. Ik zal dit delen, het overzicht is van ammattipyöräily op BlueSky. Het laat de top 100 klimtijden zien in de periode vanaf 1994. De toptijd is na de etappe van gisteren nog steeds in handen van Bjarne Riis, die reed ‘m in 1996 omhoog in 34:40. Pogačar deed gisteren een duit in het zakje en kwam in 35:08 boven. Hij bezet daar nu de tweede tijd mee in de all time beklimmingen lijst.

De hele top 20 bestaat naast Pogačar (en Vingegaard zijn tijd uit 2022) allemaal uit renners die koerst in de hoogtijden van EPO. Virenque, Dufaux, Piepoli, Pantani, Rominger, Ullrich, Ugrumov….shall we go on.

Dit is natuurlijk koren op de molen voor de dopingjagers. ‘Zie je wel, Pogačar slikt’. Maar we hebben hier wel een vergelijking tussen klimtijden uit 1994 en 1996, toen men nog met zwaardere fietsen reed, carbon was toen nauwelijks nog in gebruik, en toen voedingskennis nog op een laagtepunt was. Plus, wat velen vergeten, is dat de etappes van 1994 en 1996 een vlakke aanloop kenden met Hautacam als pijnlijk toetje. Beide etappes waren wel een stukje langer: die van 1994 telde 263 (!) km.

Wat zegt dat dan over de tijden van Pogi, Vingegaard, c.s. Eigenlijk kun je voor de masterclass van Pogačar enkel kijken naar zijn tijd van 2022 en die van dit jaar. Hetzelfde geldt voor Vingegaard. En daarin ligt de grootste verklaring. Want Vingegaard reed in 2022 bijna 40 seconden sneller omhoog dan dit jaar. Pogi bewandelde de omgekeerde route. In 2022 reed hij meer dan 2:30 langzamer (!) omhoog. Zie daar het verschil.

De etappes zijn vergelijkbaar, al was de etappe in 2022 in de laatste tourweek en was het gisteren enorm warm. (Gaan we dan een remonte zien van Vingegaard in de Alpen? Kan Pogacar beter tegen hitte?) In 2022 reden ze ook twee beklimmingen vooraf: Aubisque en Spandelles. In de aanname dat Vingegaard en Pogacar allebei gewoon goed getraind zijn, lijkt het er dus op dat Vingegaard gewoon in mindere vorm verkeerd en dat Pogacar ergens in zijn ontwikkeling tweeënhalve minuut gevonden heeft.

De tijden van 2014 zijn ook wat vertekend, want toen was de finish op Hautacam na een beklimming van de Tourmalet, dus met een berg minder. Mooi om te zien dat Bauke Mollema toen ongeveer dezelfde tijd reed als Roglic nu.

Het debat over de prestaties en de kwaliteiten van Pogacar zal altijd weer opborrelen, zeker als we zien wat we zien, namelijk een dominantie die enkel in de tijd van Merckx normaal was.

Wat wij weten: waar gestreden wordt om de prijzen, zal men altijd de grens opzoeken en kijken wat er mogelijk is met een menselijk lichaam. Ik zou zelf niet met Pogacar willen ruilen, want de kans is groot dat zijn lijf na zijn carrière volledig naar de ballen is. Hij liever dan mij, zeggen dan in Den Haag.

We hebben van de week al gezien dat Pogi ook menselijke trekjes heeft. We hopen niet op een inzinking, maar het zou voor de Tour wel mooi zijn, als Pogi ook een keer een slechte dag heeft. Al was het maar voor de spanning in het klassement.

Voor de rest is het voor mij ook een trip down memory lane. Ik kon de overwinning van Luc Leblanc in 1994 nog goed herinneren. Waarom weet ik niet, maar Hautacam en Leblanc waren één, terwijl Riis mij weer ontschoten was. Armstrong in 2000…tja. Hij kon zelfs niet tippen aan de gouden EPO jaren.