Drie keer laatste in de Tour: hoe de jarige Wim Vansevenant de Rode Lantaarn tot kunst verhief

De ‘kapstok’ van zijn carrière noemt de West-Vlaming zijn curieuze prestatie, als Sporza hem in 2019 nog eens opzoekt. In het interview, dat vooral gaat over Wims zoon Mauri, die op dat moment net een profcontract heeft getekend bij Deceuninck-QuickStep en al snel een reeks fraaie uitslagen neerzet, verhaalt de oud-renner over de hattrick die hij iets meer dan een decennium eerder voltooide. Is zijn eerste laatste plaats in 2006 nog toeval, gaandeweg wordt de positie voor Vansevenant steeds meer een prestigestrijd. Het is iets dat de Belg zich gemakkelijk kan permitteren. Als knecht wordt van hem vooral beulswerk op het vlakke verwacht, waar hij namens de Lotto-ploeg de belangen van sprinter Robbie McEwen dient te behartigen. Als dat werk gedaan is, staat niets Vansevenant in de weg om in zijn eigen tempo naar de finish te rijden. Met doelbewust laatste worden is hij aanvankelijk helemaal niet bezig. In de Tour van 2005 is hij weliswaar dichtbij, maar de Spanjaard Iker Flores heeft net iets meer tijd nodig om de drieweekse expeditie door Frankrijk te voltooien. Een jaar later is de rode lantaarn wel voor Vansevenant. Hij kon gewoon niet harder, zal hij toegeven.

Als de Lotto-renner merkt dat zijn laatste plaats hem aanzienlijk meer media-aandacht oplevert dan zijn voorlaatste van een jaar eerder, besluit hij er in 2007 doelgericht werk van te maken. Natuurlijk voert hij eerst gehoorzaam zijn taken uit voor McEwen, maar als die er, met nog een kilometer of twintig voor de wielen, op zitten, laat Vansevenant zich uitzakken en bolt in een gemoedelijk tempo naar de finish, zoals iemand die op een zonnige zondagochtend een tochtje naar een koffiezaak maakt. Een win-win situatie zal de Belg het noemen, wanneer hij met Sporza terugblikt. Uitrijden op de rollenbank is niet meer nodig. Vansevenant heeft zijn herstelperiode voor de volgende etappe er al op zitten als hij de aankomst bereikt. Het levert hem in 2007 opnieuw de positie van hekkensluiter op. De renner voor hem in het eindklassement – opmerkelijk: dat is latere Tourwinnaar Geraint Thomas – is zes minuten sneller. Een jaar later is Vansevenant erop gebrand zijn hattrick te voltooien, maar ditmaal is er een kaper op de kust. Als het peloton op zondag 27 juli de Champs-Élysées opdraait staat Bernhard Eisel een kleine minuut voor de Belg geklasseerd. De Oostenrijker heeft er wel oren naar nog een plekje te zakken in de rangschikking en zijn naam aan de lijst rode lantaarndragers toe te voegen. Haast ongemerkt houdt hij in de slotronde door hartje Parijs zijn benen stil en verliest opzettelijk de aansluiting met het voortrazende peloton. Vansevenant heeft het tijdig in de gaten en doet precies hetzelfde. Met een olijke grijns op zijn gezicht laat hij zich terugzakken tot bij Eisel. Zodra de renner van Team Columbia merkt dat hij op heterdaad betrapt is, geeft hij zich onmiddellijk gewonnen. Ook hij kan een glimlach niet onderdrukken. Getweeën rijden de Oostenrijker en de Belg, anderhalve minuut na het peloton, op hun gemak over de finish. Eisel weet dat zijn coup mislukt is en besluit het niet op de spits te drijven. Een surplace op de Champs-Élysées zou immers antireclame voor de sport zijn. Met een stevige handdruk feliciteert hij zijn metgezel met diens voltooide hattrick. Laatste worden is een kunst en Wim Vansevenant verstaat die als geen ander.