Deze week is onze kat gestorven.
Ze had nog een (tamelijk) goede winter doorgemaakt. Maar we voelden het aankomen: de lente zou moeilijk worden. Ze probeerde toch weer mee te doen met de twee speelse katers die onze tuin ook gevonden hebben. Maar, neen: het lukte almaar minder. Ze liep nog mee naar achteren, tussen de struiken. En ze wou, zo nu en dan, nog wel iets eten.
Van harte ging het allemaal niet meer.
Ze kwam nog even voor het venster zitten, miauwde zonder geluid. En toen ging ze. “Dit was het”, zag ik ze denken.
God, wat hebben we een plezier gehad met Staart (zo noemden we haar).
Jaren aan een stuk: midden in de zomer, op het terras, met op de radio de Tour, en ’s avonds met z’n allen rond de barbecue.
En maar rennen, en maar sprinten, en weer een trofee mee naar huis brengen, na een zoveelste overwinning op vogels, veldmuizen en – één keer – een haas.
“Ja, maar”, zegt u nu. “Is dit hier geen blog over wielrennen? Het gaat over jouw kat. Een kat rijdt toch geen koers.”
Wel: het gaat over de koers.
Ik denk aan Staart en ik denk – bizar genoeg – aan Eddy Merckx.
Neen, echt goed was Eddy niet in de lente van 1978. Hij had nog wel een nieuwe ploeg rond zich kunnen verzamelen. Maar het had allemaal veel meer kracht gekost dan vroeger. En hij voelde almaar minder fut. Hij stond er zelf verbaasd over, maar eigenlijk wist hij het wel. Het zou nooit meer worden als al die jaren voordien: al dat rennen, al dat sprinten, al dat winnen, al die trofeeën. Hij had uiteindelijk nog C&A zover gekregen om zijn ploeg te sponsoren. Het was nu bijna half april en hij had nog niet veel koersen gereden. En het was allemaal niet veel zaaks: in Montouroux had hij opgegeven, in de Haut-Var was hij vijfde geworden en in de Omloop Het Volk had hij opgegeven. Eddy had nog niet gewonnen.
Het werd 19 april 1978. Merckx zou gaan rijden in de Omloop van het Waasland. Geen grote koers. Het was een wat eenzame dag. Alleen zijn verzorger Pierrot De Wit was met Eddy meegetrokken naar Kemzeke. Het voelde raar. Eddy wist al wat hij straks, na de aankomst, zou denken. Frans Van Looy won de veertiende editie van de Omloop van het Waasland. Eddy Merckx werd zesde. Toch nog zesde. Hij zweeg lang na de aankomst. Hij keek even in het rond. “Was dit het?”, vroeg hij zich af. “Dit was het”, dacht hij. Hij zei het later, op weg naar huis, aan Pierrot De Wit, in de auto, daar met z’n tweeën. Pierrot schrok. Maar eigenlijk had hij het ook al geweten.
Eddy reed geen wedstrijden meer.
“Het vat is af”, zei hij.
Eddy Merckx won 525 wedstrijden.
De grootste.
communicatiearchitect. Hij groeide op in de gloriejaren van Eddy Merckx,
Freddy Maertens en Lucien Van Impe. Hij bereidt zich al jaren voor op zijn
eerste beklimming van de Ventoux. Grootste prestatie op de fiets: de ronde
van zijn dorp, koers voor veertienjarigen. Won toen zowel de bergprijs als de
puntentrui voor Wim, Marc, Hendrik en Linda. Favoriete boek: De Renner,
natuurlijk (17 keer gelezen). Te volgen op www.filiposselaer.be en via Twitter: @filiposselaer
- Het is stil in Wetteren - 27/03/2018
- Ze zijn daar! - 23/02/2017
- Lucien: Aux Champs-Elysées! - 18/07/2016