Een gedurfde Schaal Sels

Het was een situatie als gevolg van een samenloop van omstandigheden, maar wel een samenloop die zo voorspelbaar was als de uitslag van een na-Tourcriterium: een akkerweg, een nacht lang regen en een klein wagentje met gladde banden, weinig vermogen en een te zware juryvoorzitter. Eerlijkheidshalve moet ik vermelden dat krap 200 meter verder een 4×4 van de politie zich ook had vast gereden, maar die kon zonder veel moeite eruit geduwd worden omdat de banden snel weer grip kregen. Al met al had dit eenvoudig voorkomen kunnen worden:

• Zorg dat de jury in een terreinwagen zit.
• Stuur niet alles en iedereen over die akkerweg.

Uiteraard, een oplossing is ook om het maïsveld niet op te nemen in het parcours. Die beslissing hadden ze tot op het laatste moment kunnen nemen omdat er speciaal voor dit veld een lusje werd gemaakt. Met het verzetten van vijf pionnen was de koers omgelegd geweest. Koersdirecteur Nico Mattan reed een ruim half uur voor de koers uit al schade in hetzelfde maïsveld. Anders gezegd: ze waren op de hoogte. Deze oplossing is mijn inziens echter te makkelijk: De renners hadden nog het minste problemen in het maïsveld. Het was goed te fietsen. Hadden ze voor de jury een terreinwagen geregeld en als begeleiding een paar quads met pers en reservewielen, dan was er niets aan de hand geweest. Laat de ploegleiders wachten aan het begin van de lus en je hebt een uitdagend traject. Dat uitdagend traject is broodnodig. Ik volg de Schaal Sels al een tijdje omdat ik per ongeluk een paar jaar aan de Bredabaan in Merksem heb gewoond. Dat feit alleen lijkt me geen gezonde motivatie om een koers te volgen. Het nieuwe traject met kasseien, stukken onverhard en het slotstuk in Merksem is uitdagend voor zowel renner als toeschouwer en precies dat is de reden dat ik dit jaar ben gaan kijken. En waarom volgend jaar nog meer mensen zullen gaan kijken, mits het parcours ongeveer gelijk blijft aan dit jaar. Ieder land zijn eigen invulling op een spektakelkoers zoals Frankrijk zijn Tro-Bro Léon heeft, Nederland met de Slag om Norg een duit in het zakje doet en in Italië de Strade Bianche binnen de kortste keren een klassiekerstatus heeft bereikt. En dan vergeten we voor het gemak nog een heleboel koersen waarin al jarenlang gebruik wordt gemaakt van onverharde paden, tot groot vermaak van renners én toeschouwers.

Ik blijf het vreemd vinden als een werkgever zijn personeel oproept te staken bij “onverantwoorde” omstandigheden op de werkvloer. Neem zelf verantwoordelijkheid en laat je renners niet starten. Maar goed, het wielrennen zit sowieso raar in elkaar. Overigens was het parcours niet gevaarlijker dan andere koersen met stukken onverhard. De renners die ik nadien gesproken heb, hadden zelfs geen enkel probleem met het parcours. Het euvel zat in het verloop van de wedstrijd na de neutralisatie en de communicatie hieromtrent: De kopgroep wordt stilgezet en nadat alle renners zijn gearriveerd, wordt besloten om geneutraliseerd naar Merksem te rijden en daar de koers weer vrij te geven voor de drie plaatselijke rondes. Veel renners wisselen van fiets en nemen wat te eten uit de auto. Er wordt immers over normale wegen naar Merksem gefietst. En dan vertrekt een kopgroep… En die kopgroep neemt weer de lus met kasseien, onverhard en wat dies meer zij. Renners die na fietswissel met harde bandjes rijden zijn kansloos op de kasseien en in het onverharde. Renners die van de neutralisatie gebruik maken om rustig wat te eten achterin het peloton hebben niet eens in de gaten dat het weer koers is.

Niet alleen renners hadden last van het gebrek aan communicatie. Veel politie en seingevers en uiteindelijk toeschouwers langs de kant kregen maar mondjesmaat informatie over hoe nu verder en wat er stond te gebeuren. Gaan de renners over het originele parcours? Worden kasseistroken en stukken onverhard overgeslagen? Welk tijdschema hangt vast aan deze eventuele wijzigingen? Komt in de uithoek van een zandweg waar ik nu sta eigenlijk nog wel een renner langs? Enzoverder.

Op het moment dat de jurywagen zich vast had gereden had meteen het besluit moeten volgen om bij de volgende doorkomst de lus met het maïsveld niet te nemen. Was dat gebeurd, dan was er eigenlijk niets aan de hand geweest. Behalve dan dat de juryvoorzitter even niet in koers was geweest.

Op de juryvoorzitter na is dat voor niemand een probleem.

Mijn rechterbil op Sporza!