Een glas, een dopingplas en alles bleef zoals het was

Herinnert u zich Lance Armstrong nog? De ondergang van de wielersport. Zei men. Menig wielerliefhebber zat weer gebiologeerd te kijken naar mannen in kleurrijke outfits die de ziel uit hun lijf rijden over wegen waarvoor een nuchter denkend mens een omweg maakt omwille van hun lamentabele staat.

De Omloop is een ontwaken na een veel te lange winter. Kunstmatig opgevoerde Australische, Argentijnse of Qatarese stukjes veranderen daar niets aan. De wielerliefhebber is een gewoontedier met gevoel voor traditie. Je hebt de normale kalendertelling, de Chinese kalender en in Vlaanderen de wielerkalender met als hoogtepunt de veertigdagentijd vanaf de Omloop tot en met Parijs-Roubaix.

En elkeen onder ons heeft zo zijn ultieme reden om naar de koers te kijken. De jongere wielerliefhebber supportert de ziel uit zijn lief voor de helden van deze tijd. De oudere wielerliefhebber mijmert weg en denkt aan vervlogen tijden van Merckx, Maertens en Van Looy en die met het betere geheugen kan zich zelfs klasseflitsen van Roger De Vlaeminck herinneren. En alles wat daar tussen zit droomt weg bij het zien van de Vlaamse hellingen met monumentale allures en wil er zo snel mogelijk zijn Strava-app op uittesten.

En dat ondanks de dopingschandalen die als een juk boven de wielersport hangen. Op zaterdag- of zondagnamiddag beleven we met zijn allen de koers. Het dopingonderwerp verdringen we ver weg. De kritische blik zetten we even opzij bij het aanschouwen van de flandriens van deze tijd in een authentiek decor als de Vlaamse Ardennen. Niet alleen de wielerjournalist, maar ook de wielersupporter mag soms wat sceptischer zijn.

Maar hoe ver kunnen we daarin gaan? Thor Hushovd rijdt naar eigen zeggen op havermout en water. Klopt niet! Hij liegt zichzelf en de rest van de wielrennerij voor. De bewijzen zijn er zwart op wit. Exact drie jaar geleden verorberde hij nog een Snickers. Hushovd lijdt duidelijk aan een erge vorm van geheugenverlies, iets waar Spaanse renners die bloed verrijkt met zuurstof – al dan niet van een hond, alles is beter dan een paard – van Fuentes toegediend kregen, mee kampen. Eén plus één is twee.

Zie Valverde schitteren in de Ruta del Sol, zie de 41-jarige Rebellin in de kleuren van CCC Polsat op aankomsten bergop daar meedoen voor de eerste plaats, zie het peloton verkrampt omgaan met het d-woord, zie media en volgers furieus en verontwaardigd reageren op alweer een dopingonthulling, zie Vuelta-organisatoren elf aankomsten bergop in hun parcours steken, zie Patrick Lefevere nog steeds een meer dan formele functie vervullen in het wielerpeloton, zie ons hier weer idolaat renners toeschreeuwen. Een glas, een dopingplas en alles bleef zoals het was.

• Over
• Laatste berichten

Matthias Vangenechten

Matthias Vangenechten (geboren in het jaar dat Rebellin zijn eerste profwedstrijd reed en ook op de dag dat Eddy Merckx het levenslicht zag) gelooft dat ironie en twijfel het bestaansrecht van wielrennen zijn, al is hij daar niet zeker van. Er lag een grootse carrière voor hem in het verschiet als sportjournalist, maar gelukkig herwon hij tijdig zijn zelfrespect en gaat hij nu door het leven als zelfverklaarde manager van Gianni Wespelaer.

Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)

• Het nieuwe wielerjaar in 40 stellingen - 22/02/2022
• Wielrennen bestaat niet - 13/05/2020
• Ooit was er wielrennen - 07/05/2020