Af en toe wordt je met een aparte en onverwachte kruisbestuiving geconfronteerd. Schreef ik dezer dagen op mijn Facebookpagina iets over een koffiepauze tijdens een trainingstochtje in vroeger tijden, direct daarop pakte HIK TV uit met een soortgelijk itempje. Toeval bestaat niet zegt mijn vrouw altijd. Daarom hier mijn (FB-)relaas over het “bakkie doen”.
Trainen rond het Gardameer . Ik heb altijd gedacht dat dat een relict was uit vroeger tijden toen in de late winter daar zowat alle serieuze profploegen zich verzamelden voor, zoals dat nu eigentijds een “stage” heet. In die dagen kwam ook het buitenlands toerisme op gang en werden het Gardameer en de Ligurische kust de nieuwe hotspots voor ons als bleekneuzen. De profs uit de Lage Landen hadden dat dus al ruim eerder ontdekt, in navolging van de Italianen uit ploegen als Carpano, Molteni en Bianchi. Die hadden daar de toon vanaf de vijftiger jaren al gezet. In mijn beleving en vooral ervaring was het Gardameer toch een soort no-go area geworden vanwege al die stresshaasjes in hun tot de tanden opgevoerde Alfa’s en Fiatjes, die je naar het leven stonden. En dan die onverlichte tunnels, galleria non illuminata, waar je na het binnenrijden volkomen in het duister tastte.
Maar zie: ze zijn er weer of nog. In dit geval squadra Bora-Hansgrohe die door een onoplettende dame in een Golfje compleet van de weg wordt geveegd. Je kunt het noodlot nooit ontlopen, maar voor Wilco luidt de bel toch wel wat te vaak.
Bij het verzamelen van materiaal voor een te houden tentoonstelling over de voormalige Willem II-ploeg kwam nog een prachtige foto uit ‘69 bovendrijven van het Belgische contingent (met o.a Rik van Looy) op training, juist na een koffierondje bij café Mecki in Nago-Torbole. En wat blijkt op Facebook: dat café, zich tegenwoordig afficherend met de leus “bike & coffee”, floreert nog steeds als pleisterplaats voor het legioen van fietsers dat daar met name in zonnige omstandigheden nog aanspoelt op de boorden van het Lago. De tand des tijds heeft er geen vat op gekregen.
Johnny Meijer en Manke Nelis
Als een soort spin-off van die nieuwe, net genoemde, vakantie-exodus naar verre oorden werden ook veel horeca-gelegenheden omgekat. En zo kregen cafés met voordien brave namen op de lichtbak, plots een mediterrane uitstraling. Broer en Annie doopten hun kroegje, na een romantische week aan de Bloemenrivièra, heel werelds om tot de Alassio Bar. De San Remo Bar, café-zaal Lugano, de Barcelona Bar (“elke laatste vrijdag 4 kleintjes pils voor 1 gulden”; beleefd aanbevelend P. van Kemenade) of cafetaria Portofino. Etablissementen die wij graag mochten frequenteren. Zo kreeg je toch iets mee van la dolce vita. De eveneens op schootsafstand gelegen Zanzi-bar is echter voor ons altijd een brug te ver gebleken.
Ook Amsterdam had natuurlijk zijn beroemde San Remo bar. Elke avond traden daar Manke Nelis en Johnny Meijer op. Na de populaires op de Stadionbaan waren de Mokums wielericonen Herman Krott en Henk Bruintjes (wie kent ze nog) daar vaste gasten. Just for the record.
dav