Jonas Vingegaard had zojuist zijn directe en enige concurrent, Tadej Pogaçar, 5 minuten en 29 seconden aangesmeerd. Een pandoering die deed terugdenken aan de overmacht en brille van Jan Ullrich in 1997. Die streak van Lance van ’99 tot en met 2005 (alleen in 2003 léék Der Jan een concurrent). De eerste vier van Hinault, vóór zijn knieproblemen. Fignon deed het ook in zijn twee overwinningen van ’83 en’84. Een ronde doodmaken, door een overschot aan klasse, wilskracht, planning en superioriteit.
Het zag er zo mooi uit. Vijftien etappes lang hielden Pogi en The Fisherman elkaar, hun ploegen én de Ronde gegijzeld in een fantastische tête-à-tête. Iedere wielerliefhebber voelde dat de apotheose zich aandiende in de derde tourweek. Sterker nog: ze maakten elkáár fantastisch goed. Dreven elkaar tot het uiterste. Ze streden zo intens dat de rest noodgedwongen figureerde. Kleine verschillen. Smullen!
Net zoals iedereen, ging ik verlekkerd zitten voor De Tijdrit. Etappe 16, Passy-Marlioz naar Combloux. Geaccidenteerd met één uitschieter – twee kilometers aan 10 en 11 procent klimmen. Echter, een luttele 22,4 kilometers, dus ook hier zouden Pogi en Jonas elkaar niet veel toegeven. De marge tussen hen beiden, voorafgaand: 10 tellen. Dus hier kón het kantelen – net als in die korte tijdrit van 36 kilometer naar La Planche Des Belles Filles op 19 september 2020. Net als toen leken de kopmannen van Jumbo en UAE aan elkaar gewaagd. Je hoeft alleen terug te denken aan het gezicht van Merijn Zeeman of aan de onthutsing bij Primoz Roglic. Pure overklassing.
Opletten!
Ook deze tijdrit was een kantelpunt, waarna Pogistar op niet-overtuigende wijze nogmaals strijd aankondigde en nu in de rit naar Couchevel. Mijn onderbuik én visuele waarneming vertelden me wat anders. Ik keek naar een Tadej met holle ogen en een grauwe, gelaten uitdrukking. Zijn geest en lichaam waren gebroken.
Ik vroeg me af waarom niemand dit registreerde of hardop zei. Aan de tafels bij Dione en Karl zei niemand er iets over. Pas een dag later wisten de verslaggevers van Sporza te melden dat zijn oud-coach Allan Peiper De Olifant In De Kamer benoemde. Ziekjes, moe, leeggereden, fysiek onwel of gewoon op.
Het doet er niet toe. Jonas wist het en had geen genade. Zo werkt het in het wielrennen. Zwakte wordt genadeloos afgerekend. Zo primair kan fietsen zijn. Hongerklop? Je gaat eraan. Ontsteking aan je perineum? De tour wacht niet. Valpartij met schade? Jammer joh!
Inmiddels maak ik me zorgen. Jumbo Visma is goed en dat begint te jeuken. De nummer 10 in Le Classement Général vandaag heeft 18 minuten aan zijn taas hangen. Ik wil niet meer terug naar een overmacht zoals door Sky/Ineos, door de Armada van Armstrong of die strontvervelende Banesto-serie van Induraín. Laat Pogaçar overstappen naar een echte wielerploeg. Of bouw aan een serieuze entourage, in plaats van afdankertjes te verzamelen (Majka, Yates, Soler, Grossschartner en godbeterd Trentin). Dit UAE treintje is onevenwichtig en geen team.
Moge Onze-Lieve-Heer-Van-De-Koers zich over u en mij ontfermen. Want wij willen geen vijf jaar onaantastbare Jonas Vingegaard, hoe mooi deze Tour de France 2023 zich ook ontvouwde. Wij willen geen tijdverschillen boven de drie minuten. Laat staan een half uur, zoals Stanneke Ockers. Laat niemand de Tour dood maken. Geef ons strijd, verrassingen, klimmers, aanvallers en een zwik sprinters. Breng ons desnoods die Remco als uitdager (‘vreselijk’), en laat Ineos herrijzen. Alles beter dan voorspelbaarheid. In de naam van de Eddy, de Jacques en De Heilige Fausto, Amen.
Tot volgend jaar.
- Een Schietgebed pour Le Tour - 19/07/2023
- Lekker gereden, pik! - 14/07/2022
- Die f*cking schansspringer - 09/09/2020