Een veldrijder mag best een beetje lelijk zijn, maar Bart Wellens overdrijft. Vooral als hij op scherp staat. Dan kleurt zijn gelaat zo grauw als de Vlaamse winterluchten waaronder hij al jarenlang zijn stiel bedrijft. Een gezicht als een schilderij, getekend door de ontbering van meer dan een decennium koers; ploeterend door de zuigende Vlaamse drek, balancerend als een acrobaat over ijzige pistes en dan, hup, met de fiets als een juk op de knokige schouders geworpen een trap op vol reclame. En altijd is het koud; regen, hagel en een straffe wind. Slechts af en toe een schrale winterzon, te dun om de ingevallen wangen te kleuren. Het volk, diep weggeduffeld in slaapzakachtige jassen, drinkt bier en juicht haar helden toe. Het gelaat van de renner vertrokken, verkleumd, alsof hij nachtenlang heeft doorgebracht in een tochtige portiek bij – 7.
Hij stopt ermee, het circus is voorbij. Afgelopen weekend, tijdens een weekendje weg met de familie aan zee (normaal gesproken het soort momenten waarop een mens juist naar zijn fiets verlangt) ging de kogel door de kerk; het was genoeg gewest. ‘Mentaal en fysiek totaal gesloopt’, zo vertelde hij de pers met een uitstekend gevoel voor dramatiek. Hij had zijn uitgesleten kop in de wind gedraaid, de zilte zeelucht opgesnoven, maar vooral had hij de geur van het leven geroken waaraan hij zich vanaf nu zonder rem wilde gaan laven. De riem eraf, een beetje vet op de rug en weg met de fiets die hem de afgelopen jaren zo weinig vreugde had gebracht. Pensioen. Eindelijk luisteren naar de noodkreet van het uitgewoonde lijf. Ooit, van 2002 tot 2004 was hij de beste van allemaal. Twee keer wereldkampioen en winnaar van de Wereldbeker, de Superprestige en de GVA-trofee, de klassementen die er echt toe doen. In 2007, toen de jochies die hem dit seizoen naar adem lieten happen nog door hun mama onder de lakens werden gestopt, pakte hij zijn laatste trui; de Belgische driekleur in Hamme-Zogge. In het perspectief van de sport een eeuwigheid geleden. Daarna was het vooral afzien, de pijn verbijten en knokken op het 2e of het 3e plan.
Bart Wellens. Dat zijn plotselinge besluit de fiets aan de wilgen te hangen verband houdt met babymedicatie, dokter Ozon of ander dubieus geklier, is voer voor speculaties. Maar ach, een mens moet niet overal wat achter willen zoeken. En eigenlijk wil ik het helemaal niet weten. Wil ik alleen maar denken aan de man die ooit de koersen kleurde met zijn grauwe, ingevallen kop. Een ware held van de Vlaamse drek, een groot kampioen, ondanks de magere jaren die zijn aura als kampioen hebben uitgegumd, ondanks alles wat mogelijk nog komen gaat.
.jpg)
- Een spannend avontuur op de flanken van de Keutenberg - 13/04/2023
- De Zonnestraal: Jean-Pierre Monseré en de herinnering - 15/03/2023
- Koers of voetbal? - 23/06/2021