Zo ongemerkt het wielerseizoen ineens vol op gang getrokken wordt, zo leuk zijn ook de verrassingen. Nieuwe winnaars aan het front, van de Kredertjes tot een Fransman die Démare heet, lees de klemtoon verkeerd en schuddebuik met gretigheid, want dat moeten we uitstralen aan het begin van dit nakende prachtseizoen. Voel ik daar dooi?
Ronde van Vlaanderen-baas Wouter Vandenhaute die eens in zijn kaarten laat kijken; de liefhebber die tussen de regels leest dat ‘ie over een tijdje best dik mag betalen om langs de kant van de weg te mogen staan.
Jeannie Longo die bekent voor 15 duizend euro aan Tena Lady’s besteld te hebben in China, stiekem, om die verborgen te houden voor haar man Patrice Ciprelli. Die zou er eens minder door gaan presteren, stel je voor.
Jan Ullrich had nooit mooie praatjes om zich te verweren. Advocaten en pr-adviseurs begonnen al te zuchten bij het instuderen van zo’n verklaring: noel-komma-noel-noel….laat maar, Jan. Ulle kan niet lulle.
Je hebt van die wielerzekerheden: ooit houdt de winter op. En -start komisch muziekje- bij Ullrich was het in maart al de vraag of het zou lukken om z’n kilo’s overgewicht er in juli afgetraind te hebben. Verder is er weinig leuks te melden over de Duitser.
Maar eerlijk is eerlijk. Zo zwak als de juridische onderbouwing van de zaak-Contador was, zo duidelijk is de zaak-Ullrich. Niet dat het nog veel uitmaakt, hoe langer een zaak aansleept, des te onbeduidender de feiten worden. Der Ulle is alweer een tijdje definitief aan het uitbuiken, blinkt nog steeds uit in het zich verstoppen voor de buitenwereld en het sporadisch afgeven van nietszeggende verklaringen.
Vorig jaar verraste Jan zowaar eventjes. Onder het pseudoniem Max Kraft dook hij op in een cyclotocht door het Ötztal, al is van een comeback nooit sprake geweest na zijn geruisloze aftocht na de Opéracion Puerto. Inmiddels schijnt hij voor de verandering last van burn out-verschijnselen te hebben aan het eind van de winter. Ja, wie niet.
Het dossier Ullrich behoeft geen jarenlange studie. Zijn jarenlange klandizie bij dokter Fuentes – hij geeft eindelijk zoiets toe in een verklaring – , daar waren geen bloedzakken of hondennamen bij nodig. De link heeft zelfs een naam: Rudy Pevenage. Manager, vertrouwensman, tussenmannetje, of beter: oorwurm die altijd weer een lichtkiertje ziet in de duisternis van de wielercoulissen.
Er bestaan tapes vol met telefoontaps met Fuentes. Soms belde Rudy per ongeluk met de verkeerde gsm. Die van zichzelf. Voor bestellingen had de dealer een onherkenbaar gesimlockt exemplaar. Nog een wonder hoe die opgeblazen Vlaming er jarenlang mee wegkwam, zou hij het verschil begrijpen tussen gecodeerde berichten en gewoon gesproken taal, met klemtonen en lettergrepen? Bestellingen in het Spaans? Loyaal aan Ullrich zijn, daar was hij wel de beste in.
In Duitsland kocht Jan zijn rechtszaak af voor tonnen, in 2008. Een jaar later beloofde hij eindelijk zijn verhaal eens te doen in een boek. Daar was hij druk mee bezig, misschien nog steeds wel. Ik denk niet dat Pevenage zijn begeleidend redacteur is. Er verscheen al eens een Ulle-biografie in 2004, toen hij het nodig vond zich omslachtig uit een amfetaminezaak te praten (TAS, duik daar nog eens in!) Een slaapverwekkende verzameling van sportclichés en gedramatiseerde germanismen. Misschien moeten we blij zijn dat Jan goed kon fietsen en nooit schrijver is geworden.
Juridisch gezien komt er vast een moment waarop Ullrich zijn hele verhaal kan vertellen zonder bang te hoeven zijn voor schadeclaims of andere rechtszaken. Alleen zit niemand er dan nog op te wachten. Nu al niet meer eigenlijk. Hij zwijgt zoals hij fietste: geen consequente, strijdbare ontkenningen zoals die van zijn Amerikaanse rivaal, die de wereld verdeelde in believers en non-believers, fans en haters. Nooit eens uithalen. Van Ullrich kun je helemaal niks vinden, hooguit dat hij een getalenteerd genie was in het verkeerde tijdperk met de verkeerde mensen.
Ik vermoed dat we nooit meer iets zullen vernemen van Der Jan. Hij zou iets onduidelijks gaan doen bij een bedrijf in luchtdruktechnologie. Zoals hij na zijn carrière iets onduidelijks ging doen bij een Oostenrijkse wielerploeg. En ondertussen al jarenlang ergens op een Zwitserse berg huist, samen met zijn leugens en misschien een Porsche. Misschien is dat wel wat een gevallen kampioen past. ‘Het was zo erg dat ik er ziek van werd en ik een gebroken man was’, schrijft hij in de verklaring op zijn website over zijn contact met Fuentes. Geen woord over dopinggebruik, geen oude vrienden beschuldigen ook.
Max Kraft zal niet gaan eindigen als Franceso del Ponte. Te weinig flair. Misschien dat zelfs wielertoeristen hem niet meer opmerken deze zomer. Eerst maar eens lulle, Ulle.
