De Giro d’Italia van 2017 is voor Nederlandse wielerliefhebbers één groot geluksmoment. Tom Dumoulin verslaat nagenoeg in zijn eentje alle uitdagers en sleept zijn eerste drieweekse ronde in de wacht. Milaan kleurt op 28 mei oranje. Maar de Limburger kende ook diepe dalen in Italië. Het had bijvoorbeeld niet veel gescheeld of het beruchte poepincident had Dumoulin tot de grootste antiheld van die koers gemaakt. Zijn eindzege maakte echter alles goed. Zodoende viel de schlemieltitel ten deel aan een jonge Sloveen.
Het is de zonovergoten 10e mei van 2017. Etappe vijf van de Italiaanse drieweekse staat op het menu. De wedstrijd zet koers richting Messina, in het oosten van het eiland Sicilië. Een typische rit voor de sprinters, die besloten wordt met een criterium van zes kilometer. Opeens, op 7,5 kilometer van de finish, posteert een coureur van de Bahrain-Meridaploeg zich op kop van het peloton. Hij trekt hard door. Heel hard. Op de streep doet de renner zijn handen in de lucht. Hij wint de etappe. Toch?
Ruim drieënhalfjaar later stopt Luka Pibernik met wielrennen, op slechts 27-jarige leeftijd. Weinigen zullen zich Piberniks gezicht voor de geest kunnen halen, of het nieuws überhaupt gelezen hebben. Weinigen zullen zich zijn twee nationale titels kunnen herinneren, of zijn etappewinst in de Eneco Tour. En toch staat Pibernik voor altijd in de wielerboeken. Eigenlijk stopte hij al op die 10e mei in 2017.
Want Pibernik triomfeerde die dag een rondje te vroeg.
Te vroeg juichen. Het is een terugkerend fenomeen in de sport en wielrenners zijn er experts in. Zo kwam Simon Clarke ooit bulderend over de streep in La Spezia, niet wetende dat Davide Formolo al geruime tijd voor hem was gefinisht. Ruben Fernandez hield zichzelf op een soortgelijke manier voor de gek, op Mirador de Ézaro. Deze keer stond Alexandre Geniez klaar om hem uit te lachen. Zowel Clarke als Fernandez hadden een excuus. Ze waren in extase vanwege het veroveren van de leiderstrui in respectievelijk de Giro en de Vuelta. Maar natuurlijk.
Recent dacht wereldkampioen Julian Alaphilippe Luik-Bastenaken-Luik te winnen. Collega Primoz Roglic bleek echter de winnaar in de millimetersprint. Misschien wel het meest treurige voorbeeld is de net-niet-zege van Warren Barguil in de Tour de France van 2017. De Fransman rekende zich rijk, juichte uitbundig en stond al klaar om naar de huldiging te lopen. Daar stond plots Rigoberto Uran met de bloemen. De Colombiaan was Barguil nota bene met een kapot versnellingsapparaat nog net voorbijgereden. Arme Warren. De tranen vloeiden in Chambéry.
Maar de voorbarige zege van Pibernik staat op eenzame hoogte. Pibernik heeft zich tot dan toe twee keer tot Sloveens kampioen gekroond en heeft bovendien de Tour de France al gereden. Hij is geen misselijke renner. Tijdens de bewuste Giro fungeert de dan pas 23-jarige Sloveen als knecht van Vincenzo Nibali, die probeert zijn Girozege van een jaar eerder te prolongeren. Maar dat belet de Sloveense jongeling niet om in de vijfde rit stiekem de ritzege te pakken. Dacht hij.
Het was geen kwestie van millimeters. Nee, het was een schijnbare heldendaad. Het graag geziene beeld van een eenling, gunfactor incluis, die de grote groep voorblijft en net op tijd de finish passeert. Stalorders negerend stoof hij voor het peloton uit. Het mocht niet. Maar hij deed het toch. En zo schiep hij, naar achteraf blijkt, zijn eigen maak-het-of-kraak-het-moment. Zijn eigen eindexamen, waarvoor hij dacht te slagen. Zijn eigen finale t-splitsing, waar hij dacht de juiste afslag te nemen.
Daar reed hij, over de boulevard van Messina, waar ze twaalf rijen dik stonden. De weg was van hem, de finishlijn ook. Hij had het geflikt. Armen gespreid, een brede, opgeluchte glimlach op het gelaat, flink genietend van de zege.
Maar hij genoot te vroeg.
Heel de wereld wilde het door de televisie schreeuwen: ‘Luka, je moet nog een ronde!’ Een seconde of vijf later valt het peloton over de uitgebreid celebrerende, arme jongeling heen. Weg glorie, weg etappezege. Na een korte hertelling bleek Luka toch gezakt voor zijn eigen eindexamen. Hij had zich vijf seconden een echte held gewaand. Het bleek een pijnlijke misrekening.
Nog steeds ben ik benieuwd welke hersenspinsels Pibernik koesterde op die zonnige lentedag op Sicilië. Was hij de teambespreking vergeten? Of had hij deze niet begrepen? Of nam hij misschien toch iedereen in de maling? Nee, dat niet. Want het was zijn eigen eindexamen. Zijn eigen t-splitsing. Dit kon geen theater zijn.
Sindsdien haalde Pibernik geen resultaten meer, waarop Bahrain-McLaren zijn contract niet verlengde. Zodoende volgt een pensioen in de luwte en een plek in de wielervergetelheid voor de Sloveen.
Maar eigenlijk stopte Luka Pibernik ruim drieënhalfjaar geleden al. Tijdens die 10e mei in 2017, in de stralende zon, op de boulevard van Messina.
- Op zoek naar Lieuwe Westra in de Spaanse zon: Een verblijf in Casa Ciclismo - 28/06/2021
- Wachten op een nieuwe Spaanse Armada - 16/03/2021
- Hoe Tom Dumoulin kan terugkeren, zonder idee - 25/01/2021