Foto Sirotti
Elke renner zijn eigen Roubaix geschiedenis
Niemand had oog voor de eenzame renner die een uur na winnaar Mathieu van der Poel nog het Vélodrome op wilde. Men was al bijkans aan het opruimen. Maar Joey Pidcock moest en zou zijn rondje over de wielerbaan afmaken. ‘It might be the only time I’ll finish this race’.
Hij was niet de enige die buiten tijd toch bij de wielerbaan geraakte.
Zeven uitgemergelde en verwrongen gezichten verzamelden zich op het middenterrein. De Rockets hadden geen brandstof meer over. Uitgepierd. Niet alleen Abram Stockman, maar ook kopman Kubis had zich goed laten zien, maar was in de melee van Arenberg teruggeslagen. Lift off, safe return, ready for another mission. Heel sterk: het team haalde in z’n geheel de finish.
Even verderop bij het eveneens kleurrijke EF-Education springt het verhaal van Colby Simmons eruit. De debutant in Roubaix reed pas zijn tweede (!) koers op World Tour-niveau. In zijn eigen woorden: ‘A lot went down, even more than I can remember.’ Het team kwam wel compleet (gehavend) aan de finish.
Ook bij Alpecin-Deceunink niet alleen maar lachende gezichten. Philipsen met de scheur in de broek na een val, een terugkeer en daarna lossen. Silvain Dilier die ongelukkig in botsing kwam met een mechanieker van Visma. En natuurlijk het geluk en de klasse van Mathieu.
Het onfortuin van Movistar, dat het HELE TEAM zag uitvallen, inclusief een gebroken sleutelbeen voor een van de renners.
Kopman Küng van Groupama-FDJ, die met een bebloed gezicht de eindstreep haalde. Niet de Roubaix die hij in gedachten had.
Team Jayco haalde maar met twee de finish, Walscheid op plek 59 (!) als eerste renner.
Filippo Ganna die na technisch malheur nooit meer de kop terugvond. Josh Tarling, teammaat bij INEOS, die tot vlak voor de finish nog mee reed in de tweede groep: 52e.
Alexander Kristoff, toch een stiekeme outsider: DNF
Nils Politt: in het Bos van Wallers nog smekend om een wiel: DNF
Intermarche: volledig aan de finish en drie man in de top 15. Sterk!
De broers Van Dijke hielden de eer hoog bij de Rode Stieren. De blikjes hebben niet geholpen, met een plek 18 en 30 als resultaat.
Roubaix is medogenloos mooi, magisch, meeslepend. Het levert verhalen voor een film. Elk jaar weer. Nu lag het nog redelijk droog, maar als het nat en koud is, worden de verhalen sterker en sterker.
Zoveel renners, zoveel verhalen. Roubaix, je t’aime.