En nu?

Terwijl alle mogelijke theorieën, meningen, ontkenningen en spijtbetuigingen over mijn beeldscherm rollen, vraag ik me ineens af hoe het nu eigenlijk verder moet. Als u nou even meedenkt, weten we tenminste waar we staan als de Tourorganisatie straks de honderdste editie presenteert van het feest dat veel meer kapot heeft gemaakt dan wij volgers verkozen te zien.

In die laatste drie woorden zit de angel, inderdaad. Want hoe gaan wij nu kijken? En lezen en schrijven? Momenteel buitelen we over elkaar heen in ooh’s en aah’s en ik-wist-niet-dat-het-zo-erg-was’sen. Veelgehoorde en veelgelezen opmerking: ‘Ja, we vermoeden het natuurlijk wel…’ Maar niemand sprak dat vermoeden uit. En als zo’n vermoeden wel werd uitgesproken, kreeg je de wind van voren, want tut-tut-tut: geen bewijs!

Maar hoe vaak zagen we ook dit seizoen weer renners die zomaar ineens dingen deden die ze een seizoen eerder niet konden? Plotseling bergop met de besten mee, dag na dag na dag, een versnellinkje hier, een versnellinkje daar. Maar we hielden ons stil. Geen bewijs.

Blijven we dat doen, als wielervolgers, als wielerjournalisten, als wielerliefhebbers? Of meten we ons een andere rol aan en gaan we als terriër verder? Nemen we geen genoegen meer met ontkenningen, maar eisen we keihard bewijs. Renners met de billen bloot en met de loep langs iedere vierkante millimeter huid, op zoek naar sporen van de spuit.

Of heeft u een ander idee van hoe bewijs eruit moet zien? Want laten we eerlijk zijn, dat biologisch paspoort stelt natuurlijk ook niet zo heel veel voor. Of is het normaal dat de heer J. Rodriquez in de Vuelta in het hooggebergte aanval na aanval weet te pareren, terwijl hij eigenlijk niet als klimgeit te boek stond? Oh sorry, nee, dat had ik niet mogen zeggen, ik heb geen bewijs.

Een onderzoekscommissie en een generaal pardon, zegt u? Ach ja. Mooi voor de bühne, maar denkt u werkelijk dat de doping daarmee uit het peloton verdwijnt? Nee toch zeker? Of misschien toch, als alle spijtoptanten -artsen en ploegleiders incluis – ook direct uit de sport worden verwijderd. Maar ja, dan is het geen generaal pardon meer.

Dus wat wilt u? Een schone sport? Of bedrogen worden? Of een sport die doping toelaat, met alle mogelijke mitsen en maren die dan natuurlijk ook weer omzeild worden. Ik ben benieuwd naar uw keuze. Ik ben er nog niet uit.

• Over
• Laatste berichten

Mariska Tjoelker

Mariska Tjoelker (1970) kreeg de liefde voor de koers met de paplepel ingegoten. Mooie zomerherinnering: 30 graden in de schaduw, televisie in de tuin, parasol erboven, haar vader in een klapstoel, zij ernaast, ook in een klapstoel, kijkend naar hoe de wapperende manen van Gert-Jan Theunisse de Alpe d’Huez bestormen. Is ieder jaar weer een week van slag als het laatste rondje over de Champs-Elysées gereden is. Fietst zelf ook en juicht in stilte als ze zo af en toe eens een vent voorbij weet te rijden. In het voorjaar van 2016 debuteert ze bij uitgeverij Thomas Rap met haar boek over wielerkampioene Mien van Bree. Dat er straks een boek van haar in de winkels ligt, vindt ze overigens nog altijd ongelooflijk - en dat is dan voorzichtig uitgedrukt.


Favoriete wielerboeken:

Laatste berichten van Mariska Tjoelker (alles zien)

• Het pontje van Amerongen - 09/05/2016
• Kampioenenzweet, kampioenenoren - 05/02/2016
• Een rondje met Joop - 03/12/2015