Foto Sirotti
Er staat wéér geen maat op Mathieu
Nog geen anderhalve week geleden, vlak voor Milaan-Sanremo was er spanning en opgetogenheid. We hoorden van Mads Pedersen dat ie goed in vorm was. Dat ie er zin in had. Even daarvoor hadden we Tom Pidcock aan het werk gezien, die net niet opgewassen was tegen een ontketende Pogacar. Milaan-Sanremo had een waslijst aan kanshebber en outsiders. Dat wordt smullen, dachten we allemaal.
Foto Sirotti
Foto Sirotti
Fast forward een week later. Milaan-Sanremo werd inderdaad smullen. Maar toch iets anders dan van te voren bedacht. VDP en Pogacar waren, met een ijzersterke Ganna een klasse apart. Voor wie het overigens gemist had: terwijl Pogi aanviel, pakte Mathieu nog even rustig een bidonnetje aan. Daar sprak al veel vertrouwen uit.
In de E3 prijs, leek een valpartij met een opstopping en een ietwat ondeugend peloton roet in het eten te gooien. Weg kansen op een dubbelslag. Maar niet alleen het keiharde kopwerk van de Alpecin mannen zorgden voor taart en bubbels bij de latere winnaar. Juist ook de ongekende klasse van Van Der Poel zelf. Pedersen pareren: geen probleem. Ganna neutraliseren: zo gepiept. Zelf de aanval kiezen en de koers naar je hand zetten: consider it done.
Ergens leek het een herhaling van zetten ten opzichte van 2024. Ook toen een natte finish. Ook toen een solerende Van Der Poel, die de concurrentie op een nummer zette. Wat er daarna gebeurde, dat is historie. Wielerminnend Nederland kan alleen maar hopen dat e.e.a. hetzelfde gaat.
Dan moet er wel nog afgerekend worden met die ene Sloveen: Pogacar. Maar zoals de vlag er nu bij hangt, is een ding zeker: er staat weer geen maat op Mathieu.