Espresso – Ma Il Cielo é sempre più blu

Het is 24 augustus 2010 als tijdens een week in het Italiaanse Lucca iets bijzonders meemaak. Lucca is het trainingsmekka voor profs en amateurs. Een toeristenstad. Een plek om even bij te komen in de zomer. Fietsen, genieten van het italiaanse leven. Daar hoort ook de lokale sportcultuur bij.

Sportkenners zullen gelijk roepen: er is dan niks te doen in Italië. Augustus is vakantiemaand en daar doen alle competities aan mee. Alleen in 2010 is er een uitzondering. In Genua,  in Ligurië, wordt de terugwedstrijd in de voorronde Champions League afgewerkt. Sampdoria neemt het op tegen Werder Bremen. Plaats van handeling: het iconische Luigi Ferraris stadion. WK 1990 alert incoming. Ik ken dit stadion uit mijn panini album. Ook later, tijdens samenvattingen van Studio Sport met Emile Schelvis zie ik Luigi Ferraris.  Bij een doelpunt van Sampdoria rennen tifosi omlaag op de tribunes. Een kans om dit live mee te maken, dat kun je niet missen.

Google maps, toen nog in de kinderschoenen, leert ons dat het twee uur rijden is. Lucca – Genua is geen sinecure. We besluiten te gaan. De snelweg naar Genua leidt ons over de inmiddels ingestorte brug, zo de stad in. Daar ligt het stadion, ingeklemd tussen de torrente Bisagno en een woonwijk. Als een bonbondoos, zo vierkant. Rondom trappen omhoog de heuvels in. naar de buurten van ‘Doria’. De trappen in de clubkleuren geschilderd. Verderop zoeken we een tabacchi om tickets te kopen. Een paspoort volstaat en een kwartier later staan we als kinderen zo blij met twee tickets weer buiten.

Embed from Getty Images

We hebben extra tijd, de wedstrijd is pas om 20:45, klassieke Champions League tijd. Een rondje rond het stadion brengt ons in een pizzeria in de buurt. Het bier vloeit rijkelijk. Er wordt gelachen. Jonge gasten eten hier een pizza Americana, met friet. Een kardinale zonde, maar blijkbaar kan dat in Ligurië. Er wordt gesproken over wonderkind Cassano. Hoe Sampdoria de 3-1 nederlaag in de heenwedstrijd kan wegpoetsen. ‘Cazzo’, ‘casino’ en alles er tussenin. Wij aanschouwen het, de Italiaanse taal nog niet machtig. De pizza prosciutto gaat er goed in.

Dan naar Luigi Ferraris. Een stadion dat in 20 jaar niet is aangepakt. Opnieuw opgebouwd voor Italia ’90, maar met een 99-jaar oude historie. Het is opgeknapt en daarmee ‘basta’. We zitten lange zijde, richting de hoek. Het is een lang trappenhuis omhoog. Een hol trappenhuis, met gelijkenis aan een verlaten parkeergarage. Perfect voor een moordscene in een film. Eenmaal binnen zien we het blauw-rood-wit-zwart van de lokale ploeg. Het stadion vult zich, niet alleen met mensen, maar ook met klanken.

Italiaanse liederen. Lettera da Amsterdam, een lijflied wordt ingezet. Wij kijken onze ogen uit. En dan: de pianoklanken van ‘Ma il cielo é sempre più blu’. Het rauwe stemgeluid van Rino Gaetano. Wat er daarna gebeurt kan ik moeilijk bevatten, maar het kippenvel staat tot achter m’n oren. Het hele stadion zingt mee en tijdens het refrein schreeuwt iedereen dat de hemel altijd blauwer is. Als de spelers van Werder het veld op komen een intens gefluit. De spelers van ‘Doria’ worden wild aangemoedigd. Tijd voor een zinderende pot voetbal.

De spelers moeten het ook gevoeld hebben. Een wervelende eerste helft met twee maal Pazzini brengen ongekende vreugde. Waar er voor de wedstrijd al kruisjes werden geslagen, wordt dat in de rust nog versterkt. Er wordt omhoog gekeken en Maria, Jezus en de hele familie wordt gevraagd om hulp. Bij 2-0 gaat Doria door. Wij halen cola en komen terug op onze plek. Onze buurman, die al meerdere schietgebeden heeft gedaan kijkt ons woest aan. ‘non cambiare!’ snauwt hij ons toe. Wij zijn van plek gewisseld, een doodzonde. We gehoorzamen de man en ruilen weer om. Alles voor de overwinning.

Als Cassano in de 85e minuut voor de 3-0 zorgt is de euforie niet van de lucht. Dit kan niet meer mis. Hij krijgt 5 minuten later een publiekswissel. Zijn beeltenis wordt alvast uitgehouwen in steen. Antonio, de paus van Genua.

Gary Lineker zei ooit: voetbal is 11 tegen 11 maar aan het eind winnen de Duitsers. De anti climax wordt ingezet door Marcus Rosenberg. in de 93e minuut ontploft het uitvak. Hij maakt de 3-1 en de verlenging is compleet. Claudio Pizzaro, dan al op zijn retour, maakt de deceptie compleet. Na de prachtige Italiaanse klanken voor de wedstrijd, neemt de Duitse hoempa band het over. Met een monotoon ‘weeeeeeerder in the Champions League’ is het lot bezegeld.

De buurman kan het niet geloven. Wij eigenlijk ook niet, maar de teleurstelling en angst voor een noodlottige toekomst die hij voelt is bij ons afwezig.

Het is na 1 uur ’s nachts als we in Lucca terugkomen. De auto parkeren we voor de deur. We ploffen op bed, vallen bijna direct in slaap en als we ’s ochtends wakker worden is het helder: het was een waanzinnige avond met één slotconclusie: de hemel is voor altijd meer blauw.