Gent-Wevelgem, een Beaufort -epos

Ik kan het niet loslaten: Gent-Wevelgem. Meestal is dit een koers samen te vatten in een sprint met dertig man waarbij onderweg pittoreske plaatjes getoond worden van heuveltjes en stenen eresaluten aan de gesneuvelde soldaten. Niets van dit jaar: we kwamen zintuigen te kort om alles te beschrijven.
Optimisten noemen Gent-Wevelgem wel eens de Waaierkoers. Ze kregen gelijk dit jaar. Mocht u zich Gent-Wevelgem onvoldoende herinneren: doe me een plezier en typ http://www.yarak.cc/gentwevelgem. Ik heb fotograaf Gruber effectief zien klooien en grabbelen in de grachten, die man verdient een medaille voor zijn inzet en talent!

De rest van mijn Gent-Wevelgem-verhaal is ongeveer chronologisch opgebouwd, al kloppen de tijdsweergaves en de koerskilometers waarschijnlijk niet. Dit kan me eigenlijk niet schelen, want deze objectieve criteria zijn voor éénmaal ondergeschikt aan de perceptie in mijn hoofd, want ik was erbij: op de eerste rij als motorrijder en getuige in de koers. Graag deel ik dan ook met u mijn eeuwige dankbaarheid en bijhorende ervaringen.

Zondagmorgen 29 maart 06.30
Wekker noch Nokia-tune doen me rechtveren, wel de jaarlijkse decemberhit Hoor de wind waait door de bomen. Hmm, dit windgeluid klinkt me als muziek in de oren: storm! Het weinige groen aan de bomen lijkt al suïcidaal: springen we van de tak of toch maar niet, zo hard gaat de wind.
09.10: het vertrouwde BMW-motorgeluid weerklinkt. Motard Rik komt me oppikken voor een dagje mobiel seingeven, vrij vertaald: zwaaien met het gele vlagje op en aan gevaarlijke verkeersobstakels en dan terug het peloton voorbij scheuren, op weg naar een nieuw gevarenpunt. Rik deelt me dan al mee dat het een bijzondere dag zal worden en Rik kan het weten: meer dan 40 jaar motard en meer dan het dubbele aan lichaamsgewichtervaring, een rots in de windbranding dus. Ik ben blij dat ik het zitje op de moto met hem mag delen.

09.50 Oude Baan Tielt naar startplaats Deinze: we halen de Team Roompot bus in: droom ik nu of hangt dit oranje beest inderdaad scheef? Rik bevestigt mijn analyse: “skeef in de wind”.
11.00 Wind, regen en koud weer bij de start: ook de renners hebben er geen zin in, al schreeuw ik Boucher nog wat toe en overhandig ik enkele tekeningen van dochter Ella aan Zhupa, onthouden die namen.

11.35 We nemen positie in en kunnen vrij snel na de start vlaggen, wat een voordeel is. Dit betekent namelijk dat je snel terug kan inhalen. Wat een schouwspel: na tien kilometer zie ik het ganse peloton stoppen voor een vestimentaire stop. Ze waren nochtans goed ingepakt bij de start, maar blijkbaar onvoldoende: ik zie Sir B. Wiggings (ook onthouden die naam) knoeien met een jasje en bijhorende twee ploegmaats die de textieltechnieken duidelijk niet onder de knie hebben.

11.50 Rondpunt Tielt: tweede maal vlaggen: wat is me dit? Twintig kilometer ver en er is geen peloton meer, enkel deelverzamelingen windjackets die ergens een poging doen om vooruit te raken. Aangezien ik tegen de wind in fluit horen de renners me pas op het laatst en kunnen ze ternauwernood het obstakel ontwijken.

12.30 Diksmuide: IJzertoren
Veertig kilometer koers en we fietsen in de schaduw van de IJzertoren: het toepasselijke slagveld.
Sir B. Wiggins wappert hulpeloos achteraan, blik op oneindig. Mentaal heeft hij afgehaakt, enkel fysiek nog aanwezig. Clichéplaatjesmuziek klinkt in mijn helm: Riders on the storm, maar o zo toepasselijk.

13.30 We vlaggen in een smal straatje van Adinkerke, Plopsaland hoofdstad van ons land, maar éénmaal per jaar gepromoveerd tot “oog van de storm-adept” voor Gent-Wevelgem.
Adinkerke is namelijk het voorgeborchte van “De Moeren”. Wat “De Moeren” dan weer zijn kan u enkele lijnen verder lezen. We zien in Adinkerke paniek bij Team FDJ en sportdirecteur Marc Madiot, mon idiot pour toujours. Eeuwig talent Demare is net gevallen, wat tot gevolg heeft dat gans zijn ploeg mag jagen: 7 man opgeofferd in 5 kilometer, enkel Demare rijdt bijgevolg de koers uit. Boucher kan enkel in dit godvergeten stuk no man’s land zijn tanden tonen, jammer.

13.35 We worden “De Moeren” in geduwd, weiland met één betonnen strook en synoniem voor rennersangst: zelfs op windstille dagen stormt en spookt het in deze moerasvlakte gewonnen op zee. Dit stuk land bestaat uit de ingrediënten: wei, grachten en bomen. Ik hoef u dus de 10de macht van storm in Vlaanderen en de exponentiële verhouding van storm in “De Moeren” niet uit te leggen. Ik probeer te beschrijven : ik zie Steegmans hinkend en doornat afgevoerd worden in zijn laatste koers ooit, een ambulance, een renners op links in de gracht, drie renners op het randje van de straat balancerend, doorvlammen, Lampre koerswagen op rechts toeterend met 2 man stayerend, 3 bidons op de grond, een hulpeloze seingever, valpartij! Waar zijn we mee bezig! Nieuwe windvlaag, het wordt zelfs oppassen met de motor, ik ga tegen de wind in hangen, alle beetjes helpen.

14.00 Geen tijd om te stoppen of om een tussentijdse evaluatie te plegen: op naar Casselberg.

In normale edities is de Casselberg, grondgebied Frankrijk, de eerste scherprechter. Sporza begint daar ongeveer uit te zenden, ruim 110 kilometer voor de finish. Dit jaar trekt Dieu in de aanloopzone naar deze berg alle registers open: we rijden 25 km per uur, het peloton hangt tegen de wind in. Ooit al eens een renner in een hoek van 45 graden zien rijden? Ik had het geluk: het is alsof een reuzenhand de renner omver wil duwen maar enkel zijn wilskracht dit belet. De linker pedaal raakt net de grond niet, het moreel van de renner zeker wel.
De Casselberg boven is een Dantesk schouwspel: renners lijken verloren te rijden, vragen de kortste weg naar Wevelgem, we rapen ze één voor één op, waarschijnlijk buiten koers. De koersorganisatie en bijhorende zekerheid van rode en groene vlag lijkt te zijn verdwenen, ieder voor zich. De Franse Gendarmerie begrijpt er niets van en schreeuwt “où sont les coureurs?”

14.30 We vlaggen aan een rond punt na de Casselberg , en dan voel ik me plots zoals in een Jip en Janneke cartoon: tegen de storm in stappend: goed beschermd maar evenzeer in gebogen houding beukend tegen de wind in met vlag in de hand. Toch moet ik me gewonnen geven en enkele passen achterwaarts toelaten, slecht voor mijn ego, gelukkig zijn er geen toeschouwers.

15.05 Ploegsteert: voor eeuwig verbonden aan VDB. We hebben wat tijd en beginnen een lokaal gesprek in vlotte Vlaams-Franse zinsbouw: “Non monsieur, normaal is het kermis et barbecue dans le jardin tijdens Gent-Wevelgem. Dit jaar hou ik femme et le petit binnen, c’est trop trop beaucoup.”
Roelandts zien we kamikazegewijs solo passeren, iets zegt me dat het kan voor hem, want we tellen amper 2 pelotons van 20 renners. We halen de Movistar auto in, droom ik nu of is dit Quintana, rechts van de bestuurder? Het is hem, zijnde het jongere broertje Dayer. Welke zieke geest bedenkt het om een pluimpje van 45 kg te laten starten in deze blaaseditie?

15.30 Kemmel Dorp: even vlaggen in een afdaling. Ik voel me Renaat Schotte en deel imaginair aan Sporza TV mee: “het zijn lijken Michel!”.

16.30: We stomen door naar Ieper en passeren de imponerende Lakenhalle en Menenpoort. Een suggestie voor het stadsbestuur: draag éénmaal per jaar ook een Last Post op aan de dertig renners die hier passeerden in de editie 2015, ze verdienen dit. Vervolgens rijden we het parcours verder af richting Menen, de Meninroad. Honderd jaar geleden liet deze weg enkel menselijk puin na, ook dus in deze editie weerklinkt het in mijn gedachten. We halen nog éénmaal het peloton in, en wie zien we zitten: de bebaarde wieltjessnuiver Paolini en Zhupa: de Albanese Italiaan die pas sinds Kuurne-Brussel-Kuurne Vlaanderen ruikt en rijdt, respect jongens!

We knallen verder naar eindplaats Wevelgem en passeren dorpjes als Geluveld, Geluwe en Wervik. Hier lijkt het wonder van de koers door te dringen bij de inwoners: we worden net als de renners hard toegejuicht. Wie uiteindelijk won? Interesseert me niet: iedereen die deze editie uitreed is een Held en verdient een standbeeld in de Vanackerestraat in Wevelgem.