Weer een grote truc van de meester-illusionist. Kevin Colleoni , begenadigd klimmertje, verkast naar Mitchelton-Scott. Hij had nog een verlengd contact tot en met 2021 bij Androni-Giocattoli-Sidermec. Zoals eerder ook al Filippo Conca -binnen contract- uit de schoot van Androni naar Lotto-Soudal was geëmigreerd. Gianni zal wel krokodillentranen hebben gehuild bij het vertrek van zijn poulains. Maar niet heus.
Gianni is een overlever, een supravissato. Al decennialang onwrikbaar op de voorgrond in het decor van het Italiaanse wielrennen. Manager van ploegjes als ZG-Mobili, Aguardiente Néctar-Selle Italia-Katoxyn, om maar te zwijgen van het tongbrekende Diquigiovanni-Androni Giocatolli-Venezuela. Ploegnamen die al diversiteit uitdrukken, om het maar eens zwak uit te drukken. Altijd opererend en feitelijk overlevend in de marge, moet hij sprokkelen om het vuurtje brandend te houden. De shirts van zijn ploegen doen dan ook dikwijls pijn aan de ogen. Lappendekens van sponsor- en subsponsorlogo’s. Van de meest onmogelijke combinaties. Survival, ik zei het al, is het basisinstinct van Gianni Savio. Om zijn pro-continentale ploegen overeind te houden moet het uit zijn tenen komen; uit alle hoeken en gaten dient hij het bij elkaar te harken.
Gianni is in de Engelse blog ‘Rouleur’ al eens neergezet als als gentleman rogue. Dat woord rogue is ambigue te vertalen. Van schelm, schavuit in de milde, tot smiecht, schurk in de meer vileine versie.
Gianni, met zijn zilvergrijze haren en zwart geverfde snor, is door mij eerder eens getypeerd als het archetype van de op jaren rakende latin-lover. Hij kwam het eerst op ons pad in donker Afrika. En wel in de Ronde van Burkina Faso in 2000. Every inch a gentleman (het woord rogue was me tot voor kort volslagen onbekend), een dandy tot in het diepst van de brousse. Dat moet gezegd worden.
De eerste ochtend kloeg hij bij het ontbijt dat hij niet gewekt was. Ha, ha, c’est l’Afrique lachten wij schampertjes. Maar Gianni met zijn ploegske van stagiaires won alles. Binnen de kortste keren was Afrika ook door hem herontdekt. Hij wilde volgens eigen zeggen, gekoerst hebben op alle continenten, maar de werkelijkheid was dat er ter plekke UCI-punten waren te rapen. Op alle fronten moet je als een soort bushcrafter je kostje bij elkaar scharrelen. Net zoals we een jaar eerder al ter plekke hadden mogen ervaren met Egyptenaren en Slowaken die op die manier een ticket voor de Olympische Spelen veilig wilden stellen. Paarlen voor de zwijnen natuurlijk, een mission impossible, want ze zouden straks helemaal zoek gereden worden op de O.S. in Sydney. Maar zoals de Coubertin al zei, deelnemen is belangrijker dan winnen. Afijn, zullie gingen voor de nationale eer, koste wat kost dus.
De ploegen van heer Savio hadden – voor mij althans – dikwijls een wat schimmige achtergrond. Dan zag je die Italiaanse patchworktricots als uithangbord van een – op papier – Venezolaanse of Colombiaanse equipe. Hij introduceerde ook de eerste Venezolaan in het profpeloton. En er was toch wel vaker een zweem van iets dat met d’n drog van doen had. Des te frappanter dat hij als woordvoerder namens alle ploegen optrad toen de autoriteiten in de Giro eens een generale razzia uitvoerden. Alles, van hotels tot de hele ploeg entourage werd binnenste buiten gekeerd door de speurders. Gianni Savio trad op als spokesman for the world namens alle gevisiteerden. Zijn equipe was door de mazen van het net geglipt omdat ze die dag heel veel kilometers van de brandhaard logeerden. Wegslippen van het onheil is natuurlijk eveneens een tweede natuur van de overlever.
Een dezer dagen was hij weer in beeld in de Giro, camerabewust als altijd. Een van zijn mannen was mee vooruit. Gianni reikt als bijrijder, ongebruikelijk van links, een bidon aan; met de tv-motor al inzoomend.
In Afrika waren we geen vrienden. Maar later toen ik hem nog onverwacht tegen het lijf liep was hij een en al beminnelijkheid, gentlemanlike zeg maar. Wederzijds was dat, wel te verstaan. Aan de vooravond van de Amstel Gold Race 2009 hadden we nog een tête à tête. Het was bij het afhalen van zijn accreditatie, synchroon met de presentatie van een boek over Jan Raas door Fred van Slogteren. Hij kon er met zijn verstand niet bij dat je zelf (Raas dus) niet aanwezig was als je in de schijnwerpers werd gezet. Mijn vrouw schoot nog een plaatje en Gianni keek natuurlijk weer recht in de lens, of anderszins.
Van huis uit hadden de Savio’s een fabriekske van racefietsonderdelen. Galli voerden ze als merk voor hun remmen en velgen. Maar beseffende dat de grote spelers als Shimano en Campagnolo hem zouden platwalsen verlegde hij zijn horizon. Na wat subsponsorschappen verzeilde hij van lieverlee in het ploegmanagement. Van procontinentale ploegen die het met een wurgbudget moeten stellen. Met schrapen als strategie om de kop boven water te houden. Ik geloof dat hij zelfs een groot showorkest had gestrikt om een plaatsje te bemachtigen op die bonte kermis van zijn koerskleding.
Af en toe valt dan het dubbeltje toch de goede kant op. In Colombia had hij ene Egan Bernal opgeduikeld. Een waarlijk ongeslepen diamant, vastgelegd voor meerdere jaren. En zie bij Sky hadden ze ineens zomaar veel geld over om dat manneke los te weken en binnen te rijven. Huppakee dat schoot budgettair gesproken lekker op voor minimalist Gianni. Hoeveel zal signore Savio, de gladde gentleman-entrepreneur, wel niet onlangs gebeurd hebben voor Kevin en Filippo? Zo komt Gianni Splinter wel weer door de winter.
Ja, die Italianen hebben zowat het privilege op de meest kleurrijke en volgeplakte shirts. In de top vijf is er zeker ook een prominente plaats voor Amore e Vita, de pauselijke anti-abortusploeg. Waarschijnlijk had de kardinaal-penningmeester van het Vaticaan hinder van een geplunderde schatkist vanwege enige deconfitures bij de Banco Ambrosiano. Plus sores inzake de vastgelegde middelen in Londens vastgoed; ook toen al een hoofdpijndossier. Dus moesten er nog wat medefinanciers voor de ploeg bijgezocht worden. Met als resultaat een fel bestickerd hemd in zuurstokkleurtjes.
AMORE & VITA, Liefde en leven! Wat meer kun je iemand toewensen. Bij de pensionering van een gewaardeerde collega had onze ‘rondemiss’- la piu bella raggaza del ufficio – Sandy Tramontana hem in het kleurige habijt gehesen.
Het paste wonderwel bij zijn mediterrane teint. Jarenlang heeft Ludo nog in zijn pauselijke outfit rond gefietst. Maar ja, alles is vergankelijk en exact jaar drie geleden namen we, in een grootse setting, afscheid van onze coureur. Hij was overigens al even gelost uit het zo voortijlende peloton des levens. In stijl en met egards hebben we in de Stadbroekermolen uitvoerig het glas geheven op Ludo, het leven en de liefde. De kist stond al die tijd, comme il faut, gewoon in ons midden.
- Peter en de treurktukker - 07/03/2023
- Een koffietje doen - 26/01/2021
- Gianni Savio: amore & vita - 03/11/2020