Grande Partenza: de mooiste Girostart in Gironingen

De man in het busje met promotiematerialen krabt zich nog eens achter de oren. ‘Che cosa faccio in Groningen?’ Je ziet het hem denken. Wat doe ik in hemelsnaam hier? Het is hier koud, ze hebben hier geen goede pasta, de wijn is niet te drinken. ‘Mamma mia. Ancora cinque giorni!‘ Het is niet het enige moment dat de Italiaanse flair en passie botst met de nuchtere Groningse mentaliteit.

Door: Sander Kolsloot
9 mei '25

Mooie Mario Cipollini. De man die bij het zien van een heuvel al aan afstappen dacht. Hij was waarschijnlijk de enige zijn die écht blij was met Gironingen. Plat als een pannenkoek. Geen hoogtemeter te zien. En een eerste etappe richting Munster, waar de winst voor het oprapen lag. Eerst alleen nog die saaie proloog. 6,5 kilometer werken. Niks voor Mario. Maar ja, geen winst in Munster zonder een finish in de proloog.

Mario had een plan en maakte zichzelf onsterfelijk. Il Re Leone verscheen op de persconferentie vooraf in een panter/luipaard-outfit. Alsof zijn status als ‘bad boy’ nog bevestigd moest worden, startte hij de proloog in compleet tijgerpak. Lange mouwen, lange pijpen. Dat de winst van het rondje in Groningen naar een Spanjaard ging, dat leek niemand nog te boeien. Het ging alleen maar over het tijgerpak van Mooie Mario.

Alles roze

Als één ding de Giro symboliseert is het de kleur roze, van de leiderstrui en van de krant La Gazzetta dello Sport, de oprichter van de Giro. De stad Groningen doet zijn best om mee te doen. Niet bekend als vooruitstrevend heeft de lokale winkeliersvereniging toch uitgepakt met roze vlaggen. Overal verwijzingen naar deze grote ronde. Men begroet elkaar nog ‘Dag ‘eem’ in plaats van ‘ciao‘ en ‘buonasera‘, maar de locals doen wel hun best. Zelfs het Dagblad van het Noorden komt die dagen met een roze editie. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. De plaatselijke FEBO blijft wel gewoon patat en kroketten serveren. Want salami uit de frituur, daar zit niemand op te wachten.

Een spandoek, Boogerd en die gekke Italiaanse ploegleider

In zoveel opzichten was deze Girostart bijzonder. Niet alleen vanwege de uniciteit van een Girostart buiten Italie, van Groningen als wereldsportstad, van Italianen in de Poelestraat, van La Bella Figura onder d’Olle Grieze. Wat ik zelf nooit zal vergeten aan deze girostart zijn vier dingen:

Het intense geluid van het publiek als Michael Boogerd zijn proloog afwerkt.
Een Italiaanse ploegleider die zowel via de microfoon als uit het raam van zijn auto zijn renner aanmoedigt
Het pak van Cipo naturlijk
De zes meter lange roze doek die we na de proloog lostrokken van het hek en als trofee meenamen naar huis

Deze Proloog had alles. Alles wat fietsen zo mooi maakt en alles waardoor je de liefde voor de fiets en voor Italië weer helemaal in je vezels voelt. Dankzij Cipo, Dankzij Boogie, maar vooral dankzij Dick Heuvelman, de sportjournalist die 6,5 jaar lang bezig was om de Giro naar Groningen te halen. Het zijn de beste €450.000 ooit besteed.

Tot aan 2002 startte de Giro maar een paar keer buiten Italië. Die eer viel toen te beurt aan Wallonië (1973) en Griekenland (1996). We rekenen Vaticaanstad en Monaco eigenlijk niet eens mee. Dat Groningen met deze ’trofee’ aan de haal ging, was op z’n minst bijzonder. Wat het nog bijzonderder maakte, was dat de Proloog tot en met de vierde etappe (vijf totaal dus) de grens met Italië niet zouden bereiken. Van Groningen naar Munster, naar Ans en dan door naar Luxemburg. Pas Etappe 5 (met een reisdag ertussen) had met Fossone een Italiaanse start.