Grijnzend tot op het einde

Op 15 juli 1999 lag de Tour al bijna in de plooi. Het was de eerste tour die Armstrong wist te winnen. In die tijd geloofden we nog in het wonder van de herrezen kankerpatiënt. Toch was er nog genoeg te beleven. In Saint-Etiënne vond het wonder van Ludo plaats. In de oude mijnwerkersstad verscheen een kale kop met een grote grijns in een kleurrijk outfit. Ludo Dierckxsens won na een solo de elfde etappe van de Tour de France.

Het waren de weken van zijn leven. Twee weken eerder was hij Belgisch kampioen geworden op de muur van Geraardsbergen. Het was de bekroning van een verrassende late carrière. Tot zijn 29ste was hij namelijk pistoolschilder bij DAF Trucks.

Hij fietste dat jaar bij Lampre. Deze Italiaanse ploeg reed in het Roze-Blauw. De Belgische kampioenstrui was natuurlijk rood-geel-zwart. Samen leverde dit een bont outfit op die je van verre zag. De kale kop met een grijns maakte het beeld compleet.

Op het hoogtepunt volgde echter ook snel het dieptepunt. In het interview na afloop vertelde hij ruimhartig over de middelen die gebruikt waren om zijn knieblessure te bestrijden. Hij had geen positieve test, maar werd prompt geschorst.

Dierckxsens kwam terug, maar zou nog maar weinig winnen, de GP Marseillaise en de bergtrui in de toch vrij vlakke driedaagse van de Panne. Na zijn carrière bleef hij echter populair en speelde hij zelfs mee in televisieseries als FC de Kampioenen. Hij had een fietsenwinkel en bleef ook fietsen.

Zijn tocht stopte echter donderdag, in een poging om 1.000 kilometer te fietsen voor het goede doel. We zullen zijn grijns missen. Maar als je een bontgekleurde DAF Truck ziet rijden, bedenk dan: misschien heeft Ludo hem gespoten. En dan moet je waarschijnlijk onwillekeurig even grijnzen.