Dat Lance doping gebruikte, tja, die had ik wel zien aankomen. Neem ik hem dat kwalijk? Nee, eigenlijk niet. Wat ik wel schokkend vind, is dat hele verhaal over de maffiose praktijken die hij hanteerde. Het gekke is dat ik niet eens anders naar de beelden van een fietsende Lance kijk. Toon mij zijn tijdrit tegen der Jan of zijn rondje veldrijden na de val van Beloki, toon mij zijn koffiemolentje, zijn opengesperde mond en het wapperende tricot, het gouden kettinkje dat rond zijn nek danst en ik denk helemaal niet meer aan maffiapraktijken of koelkasten vol EPO. Ik zie slechts een renner van wie ik samen met mijn vader eindeloos vaak heb genoten.
En nu heeft Oprah dus naast hem gezeten. Inmiddels weten we dat het gesprek plaatsvond in een hotel, in plaats van op die enorme bank. We weten ook dat hij dopinggebruik heeft toegegeven en we weten zelfs dat hij wil gaan getuigen tegen de kopstukken van de UCI. Ik vind het allemaal prima. Wat ik echter zo ontzettend graag wil weten, is waarom. Want al analyses, al die verhalen en redeneringen van Bert Wagendorp, Maarten Ducrot en Thijs Zonneveld ten spijt, dát is me nog steeds niet duidelijk.
De artikelen raken stukjes van de waarheid: de aard van de wielersport, de pakkansen en de mores in het peloton… het klopt allemaal. Zoveel redenen, zoveel analyses, zoveel mogelijkheden, zoveel waarheden. Maar hoe meer ik lees en luister, hoe meer ik vermoed dat niemand werkelijk weet waarom Lance zoveel verder ging dan zijn voorgangers. En precies dat casino zou ik zo graag willen weten. Waar komt dat ongebreidelde fanatisme vandaan? Waarom was af en toe een koers winnen niet voldoende, waar liggen de wortels van die nietsontziende geldingsdrang?
Want laten we elkaar niet voor de gek houden – die geldingsdrang was minstens zo belangrijk voor zijn overwinningen als alle injectienaalden, bloedzakken en koelkasten vol EPO tezamen. Op basis van zijn geldingsdrang heeft hij heel zijn leven ingericht: het is zwart of het is wit, daartussen gaapt het grote niets. Winnen, of niets. Knechten in zijn ploeg, of niets. Praten, of niets. En ik wil weten waarom.
Waar heeft Lance Armstrong zijn grijstinten verloren? Ja, zijn vader liep weg toen hij een jong kereltje was. En daarna was er blijkbaar nog zo’n kerel die hem en zijn moeder liet zitten. Maar kom op, als alle mensen die zulke drama’s meemaken, zich zo zouden gedragen, zouden we iedere dag van het jaar iemand in het geel kunnen hijsen. Ik hoop dat Oprah ernaar vraagt. Naar de reden voor die maniakale geldingsdrang. Maar ik ben bang dat Lance het zelf niet eens weet.
Favoriete wielerboeken:
- Het pontje van Amerongen - 09/05/2016
- Kampioenenzweet, kampioenenoren - 05/02/2016
- Een rondje met Joop - 03/12/2015