Grote boem

Wie gezegend is met twee dochters moet investeren in de opvoeding. Bij twee zonen geldt dit uiteraard ook, maar wie als voetbal- en wielerliefhebbende vader gedurende het jaar brutaal K3 of Mega Mindy af wil kunnen zetten om te kijken naar Giro, Tour of een willekeurige competitiewedstrijd, moet daar wel wat voor doen.

Daarvan ben ik me terdege bewust en dus trap ik als het maar even kan vrolijk een balletje met beide dochters. De oudste heeft dat inmiddels goed opgepikt en schopt vrolijk tegen van alles en nog wat, om nog voordat het object dat zij zojuist geraakt heeft een bestemming heeft bereikt al luidkeels Doelpunt! te roepen – geen spits heeft een hoger moyenne dan zij. Dat leverde tijdens het WK nog enige problemen op, omdat zij niet naar bed wenste te gaan als er nog gevoetbald werd. Maar je kunt niet alles hebben. Het is geven en nemen.

Ik heb, kortom, geregeld dat vooralsnog geen dochter begint te steigeren als ik besluit dat het nu toch echt tijd is om te kijken naar voetbal. Heel anders lag dat bij wielrennen. En begrijpelijk, want niet alleen duren die koersen vele malen langer, veel gebeurt er urenlang voor het kinderoog ook niet. Ja, ze fietsen hard, en het zijn er meestal heel veel. Mooie kleurtjes, dat wel. En zo nu dan valt er eentje. Grote boem, hoor ik dan nog voordat ik zelf ook maar heb gezien dat er weer een valpartij in het peloton heeft plaatsgevonden.

Wielrennen is dus niet echt interessant voor kleine meisjes, maar daar heb ik wat op gevonden door steevast als ik zelf een klein rondje op de racefiets rijd demonstratief de fiets te pakken, die uitvoerig op te poetsen en daarna heel gewichtig de speciale schoenen, mooie helm, bijzondere zonnebril en ongelooflijke handschoenen aan te trekken. Papa is er klaar voor.
Gaat papa hard?
Ja, héél hard.
Zo hard, dat hij zo weer terug is. En na enkele kussen mag ik dan vertrekken.

Zo ging het ook maandag. Ik fietste het gebruikelijke rondje, had de wind een flink stuk mee en kon dochters dus blij vertellen dat papa heel hard had gefietst.
Zo hard als op tv?
Nou, bijna. Zullen we dan nu wielrennen gaan kijken?
Jaaaaa!

En dus keken wij naar de derde etappe in Giro.
Die gaan echt hard papa, riep de oudste nog op het moment de jongste besloot dat het ook grappig is om een keukenkastje uit te pakken.
Vind ik niet, dus ik snelde naar de keuken en hoorde vrijwel meteen uit de woonkamer: Grote boem!
Jaja, ik kom er zo aan.
Hele grote boem, klonk het, opeens snikkend.
Ik draaide me om en keek in de verschrikte ogen van mijn dochter en meteen daarna naar het scherm waarop een wielerhelm werd opengeknipt.
Kom maar, zei ik, terwijl de jongste gierend van het lachen een schoteltje de keuken in gooide, het is niets, grote boem, niets ergs. Papa gaat niet zo hard.