Het échte verhaal van Valverde

Rodriguez (l) en Valverde (r)

Wat een heerlijke WK-week hebben we achter de rug: drie wereldtitels voor Nederland, twee voor België, en hoewel de Lage Landen niet meededen voor de prijzen op het koningsnummer, kregen we na een zinderende slotfase met Rui Costa toch een wereldkampioen waar iedereen tevreden mee kan zijn – behalve Rodriguez dan.

Nóg boeiender dan de laatste kilometers van de koers waren de nabeschouwingen: op tv, in de kranten, op het internet. Dat Spanje een bijna zekere wereldtitel uit handen heeft gegeven, daar zijn de meeste volgers het over eens. Maar wie is nu de schuldige? Tientallen versies vind je, talloze voorbeelden van hoe-Valverde-en-Rodriguez-het-dan-wel-hadden-moeten-doen, ontelbaar veel alternatieve eindes van die ene koers.

Het was Valverde, riep Michel Wuyts als eerste, en velen na hem. Hij had Costa moeten volgen toen die achter Rodriguez aanging. Klopt. Waarom deed hij het dan niet? Een persoonlijke vete met Rodriguez (zie de Vuelta), waardoor hij liever de Portugees, een ploegmaat bovendien (zij het niet voor lang meer), zag winnen? Maar hij kon toch niet honderd procent zeker weten dat Costa Rodriguez nog zou bijhalen? Of maakte het hem niet uit wie van beiden zou winnen, de ploegmakker of de landgenoot, en wilde hij vooral voorkomen dat Nibali zou profiteren?

Maar is Valverde dan zo altruïstisch? Hoe je ’t ook draait of keert, hij had toch zelf de beste kansen om wereldkampioen te worden door mee te gaan met Costa? We begrijpen dat hij die laatste verkoos boven Rodriguez, maar hij moet toch vooral het liefst zichzelf in het regenboogshirt gezien hebben.

Het was Rodriguez, lees je elders. Hij had geen tweede keer mogen wegrijden, maar moest op kop rijden en aanvallen neutraliseren, zodat Valverde kon winnen in de sprint. En ja, Valverde had Costa moeten volgen, maar hij zat in die bewuste bocht even vast achter Nibali, die wel leek te gaan versnellen, maar het al snel voor bekeken hield. En toen was de Portugees al te ver weg… Kunnen we inkomen, maar toch: waarom zat Valverde bij Nibali in het wiel en niet bij Costa? Negen kansen op tien dat het die laatste was die nog iets zou proberen, en niet Nibali, die al veel gegeven had.

Valverde had Nibali al betaald, zegt Eddy Planckaert dan weer, maar maakte op het einde nog een fout.

Of: Valverde wilde wel zelf winnen, maar zat gewoon stikkapot op het beslissende moment.

Enzovoort, enzovoort…

Al die verhalen zorgen dat het WK ook de dag nadien nog een spektakelstuk is. Frank Heinen schreef ooit dat er in elke koers tweehonderd verhalen meerijden. Maar in een wedstrijd als die van gisteren zijn dat er nog veel meer. Want wat is nu het échte verhaal van Valverde, en welke versie over de werken van Rodriguez klopt? En wat als Nibali wereldkampioen was geworden nadat hij eerder aan de auto had gehangen? Is er iemand geflikt, is er iemand betaald, heeft iemand iets betaald gezet? We zullen het nooit weten wellicht. Maar dat hoeft ook helemaal niet, want er kan na zondag weer een heel mooie pagina worden toegevoegd aan de WK-special van HetisKoers!, en voor ons is dat voldoende.