Ik heb de buiteling van Johnny Hoogerland inmiddels al heel vaak terug gezien. Het was gruwelijk. Tijdens de live-uitzending zag je eerst de renners plat liggen en daarna zag je in de herhaling pas wat er gebeurd was. Vrij snel stonden er op allerlei sites herhalingen. Dat is funest.
Hoogerland had geluk. Hij kon doorfietsen, met veel pijn. Dat was dapper maar ook te begrijpen. Meteen door rijden lukt nog wel, een of twee dagen later begint de ellende. Ik ben ooit eens op een metalen pin gevallen en had acht hechtingen in mijn bil, dat was tijdens het mountainbiken. Het was een diepe wond, maar toch kon ik vrij makkelijk terug naar het huisje fietsen. Pas toen die hechtingen er in zaten en ik een nacht geslapen had begonnen de spieren stijf te worden en kon ik heel moeilijk lopen en fietsen ging heel erg moeilijk.
Ze hebben Hoogerland gisteren in het ijs gelegd, zijn lijf koel houden. Ik hoop dat hij vandaag starten kan, dat hij zijn lijf een beetje lostrappen kan en dat ze de eerste paar uur rustig aan doen. Dat hij vandaag overleeft en morgen ook en dan donderdag weer bergop. Het juichen in de pers om de bolletjestrui na de vijfde etappe was zo schraal en ook zo’n teken van het smachten naar succes. Dat was overdreven. Het drama van Hoogerland in deze negende etappe was huiveringwekkend. Het had niks met opgeklopt succes te maken, maar enkel met de eerste zijn en met de laatste zijn, met leven en dood.
Kijken naar wielrennen is als het kijken naar je bloedeigen kinderen die iets doen dat net te moeilijk voor ze is. Ze proberen het en je kijkt van een afstandje toe en je voelt de dreiging, je voelt dat het pijn gaat doen, straks. Vandaag rijden ze weer. Het gaat weer pijn doen.
- Voltooid commentaar - 18/07/2013
- Nog niks van de Tour de France gezien - 02/07/2013
- Gewoon doortwitteren - 26/01/2013