Oh, oh, oh, we krijgen het weer zwaar de komende dagen. De Italiaanse sportkrant La Gazzetta dello Sport heeft de hand weten te leggen op zo’n vijfhonderd pagina’s onderzoeksmateriaal uit het al sinds 2010 lopende onderzoek tegen doctor Michele Ferrari – u allen welbekend, naar ik aanneem. In dat dossier staat onder meer dat de Italiaan in de winter van 2013 een bezoekje bracht aan het trainingskamp van Astana. Er schijnen zelfs foto’s van te zijn. Overigens – en godzijdank – was Vincenzo Nibali op dat moment niet aanwezig. De Tourwinnaar is schoon, dat begrijpt een kind. Sterker nog, de Haai zou dottore Ferrari niet eens herkennen als hij hem op straat tegen het spitsige hoofd zou lopen. Dat weten ze op de redactie van La Gazzetta heel zeker. Of dat ook voor Lieuwe Westra geldt, vermeldt de redactie helaas niet.
Maar goed. Il dottore ontvangt dus regelmatig wielrenners op zijn spreekuur; La Gazzetta zegt zo’n negentig namen te hebben. Jazeker, die Danilo di Luca die eerder dit jaar nog zo smadelijk werd uitgelachen – de idioot, met zijn negentig procent van het peloton aan de doping en zonder is de top-tien van de Giro niet haalbaar – lijkt zomaar eens gelijk te krijgen.
Nu weet ik niet hoe het u vergaat sinds het USADA-rapport, maar zelf voel ik nog altijd zo’n kriebeltje in de buik als de om-het-even-welke wielercommentator superlatieven tekort komt om het machtsvertoon op de pedalen te beschrijven. Zo’n steentje in de schoen, u kent het gevoel wel. Ongemakkelijk, maar uiteindelijk niet onoverkomelijk. Schoen uit, leegschudden en klaar weer. Verder. Het hoort bij een stevige wandeling, zeg maar.
Ik ben echter bang dat de heren om wie dit verhaal werkelijk draait te veel vertrouwen op het fenomeen vergevensgezindheid. Nee, ik ben heus de enige niet die zich min of meer met het dopingspook heeft verzoend en vooral hoopt dat er niet te veel doden vallen. Maar lieve wielrenners, jullie denken toch niet dat iedereen zo dwaas is, hè? Realiseren jullie je eigenlijk wel dat jullie die wonderschone koers – waarin jullie godbetert nog een hoofdrol in mogen spelen ook – op deze manier langzaam maar zeker richting het graf manoeuvreren? Het aantal Tinkovs is echt niet onbeperkt en het aantal enigszins obscure overheden met een overschot op de balans net zo min. Zonder sponsors geen koers, zonder koers geen inkomen, zonder inkomen geen geld, zonder geld… Nou ja, een enkeltje arbeidsbureau, in jullie geval. Waar ze jullie met open armen zullen ontvangen, want de zorg zit te springen om mensen die de hand niet omdraaien voor het aanleggen van een infuusje.
Maar wat moeten wij? Wij! De verstokte wielerfans. De trouwe honden. De mensen wier hart sneller gaat kloppen naarmate het voorjaar dichterbij komt. De mensen die stuiterend op de bank zitten als Omloop Het Nieuwsblad in gang wordt geschoten. De mensen die een concertzaal afhuren zodat ze samen met wielervrienden, bier en friet naar jullie verrichtingen in de Ronde van Vlaanderen kunnen kijken. De mensen die juichend het tv-scherm in willen kruipen als de persoonlijke favoriet naar jaren van malaise eindelijk eens wint. Die mensen die honderden kilometers rijden om een halve dag in de kou en de regen langs een modderige kasseistrook te wachten. En die daar dan stilletjes staan te te huilen van geluk als jullie eindelijk voorbij komen stuiteren. Die mensen. Wat moeten wij als jullie straks eigenmachtig de koers om zeep hebben geholpen?
Favoriete wielerboeken:
- Het pontje van Amerongen - 09/05/2016
- Kampioenenzweet, kampioenenoren - 05/02/2016
- Een rondje met Joop - 03/12/2015