Bernard Thevenet staat op 24 juli 1977 als winnaar op het podium. Voor de tweede maal wint de Fransman de Tour. Toch zijn er nog tijdens de huldiging al vragen over ’s mans presteren. Heeft Thevenet het wel allemaal eerlijk gedaan? Voor Joop Zoetemelk kan die vraag met nee worden beantwoord. Zoetemelk is tijdens de klimtijdrit naar Avoriaz betrapt op doping. Een turbulent einde van de Tour dus.
In menig Nederlands dagblad wordt openlijk getwijfeld aan de prestaties van Thevenet. Peter Ouwerkerk noemt de Fransman in zijn slotartikel in het Vrije Volk een olijfboom. Dan is de oogst goed, het volgende jaar valt het net zo goed tegen.
Daarnaast maakt Ouwerkerk een minder dan subtiele verwijzing naar doping. Is Thevenet immers niet op doping gesnapt tijdens Parijs-Nice? Thevenet geeft dat laatste overigens grif toe. In 1977 hangen er nog geen zware straffen aan een dopingvergrijp. Thevenet kan rustig vertellen wat hij aan verboden producten nam en hoe.
Die openheid zie je ook terug bij Henk Lubberding. De jonge debutant is erg vermoeid in de derde week. Op de vraag van de journalisten hoe dat toch komt, zegt Lubberding “omdat ik de enige ben van de ploeg die geen vitamine-injecties neemt”.
De dopingverhalen komen niet uit de lucht vallen. Al dagen gonst er een gerucht door de karavaan. Er zijn renners tegen de dopinglamp gelopen. De vraag is alleen wie? Onder leiding van Raphael Geminiani (ploegleider van Eddy Merckx), wordt er gedreigd met een staking als de namen van de renners niet bekend worden gemaakt.
Een Frans radiostation beweert dat er negen renners zijn betrapt en dat het klassement wel eens goed door elkaar geschud gaat worden. Op website www.sportgeschiedenis.
Als uiteindelijk de namen bekend worden gemaakt, valt het, qua grote namen, allemaal wel mee. Agostinho is betrapt, en meteen zijn ritzege kwijt, Menendez is erbij, Ocana, die de hele Tour op het tweede plan rijdt, nog een Spanjaard, genaamd Mendes en onze Joop.
Zoetemelk heeft volgens de jury pemoline gebruikt. Een middel dat vergelijkbaar is met amfetamine en populair in die dagen. Zo bekent Eddy Merckx vele jaren later dat hij ook aan de pemoline zat. Zoetemelk zakt een aantal plaatsen in het algemeen klassement, maar van een grote verschuiving is geen sprake.
Eind goed al goed dus voor de Fransen. Zij hebben hun Tourwinnaar die een saaie ronde tot een goed einde bracht. De gele trui van Didi Thurau deed de Ronde en Hennie Kuiper de das om. Raleigh controleerde twee weken de koers en Kuiper zat in een keurslijf, wat hem hinderde bij zijn aspiraties in de Pyreneeën.
Thevenet was als winnaar ook al niet groots. Waar hij in 1975 nog volop de confrontatie zocht met Eddy Merckx, beperkte Thevenet zich nu tot volgen. De Peugeot-rijder weet dat hij kan vertrouwen op zijn tijdrit en maakte daar optimaal gebruik van.
Het nagerecht
Later dat jaar komt de aap uit de mouw. Net zo makkelijk als Thevenet zijn overtreding in Parijs-Nice becommentarieert, zo open is hij later over zijn Touroverwinning in L’Equipe. Ja, hij heeft gebruikt tijdens die Tour. Knieproblemen maakten dat hij regelmatig corticoïden kreeg toegediend, zo bekende Thévenet.
Zou Chris Froome zoiets opbiechten, dan was de wereld te klein. Nu ging ieders zijns weegs. De Tourdirectie reageert niet. De UCI laat niet van zich horen. Hennie Kuiper reageert ook nauwelijks. Ook geen reactie van Raleigh. Gaat Peter Post zijn centen niet opeisen bij die Franse kliek?
Tot op de dag van vandaag vraag ik me af waar de laconieke reactie van Kuiper op gestoeld was. Dat je jaren later niet alsnog je zege wilt claimen, begrijp ik. Maar Thevenet doet de bekentenis nog tijdens zijn carrière. Is Hennie Kuiper een ruimhartig mens die dit de Fransman wel gunt? Of is er meer aan de hand? Het gerucht rondom Van Impe blijft slechts een gerucht. De algemene apathie van alle betrokken instanties en personen blijft echter bijzonder.
Jaren later geeft Bernard Thevenet een interview aan de Volkskrant: ‘Hennie is een vriend’, rolt er nu over die lippen van de Fransman. Die het onderwerp doping liever laat rusten, al wil hij nog wel even kwijt dat zijn bekentenis van indertijd moest worden gezien als een pleidooi voor meer medische begeleiding en controle. Het geruchtmakende verhaal in L’Equipe laat hem nooit meer los. ‘Pfff, altijd weer die doping’.
Bron: Volkskrant, Het Vrije Volk, Wikipedia, Sportgeschiedenis.nl
- De gunfactor in het peloton: van groot belang - 03/11/2015
- De verhalen achter het systeem-Raleigh: Iedereen valt aan, iedereen verdedigt, maar wel winnen a.u.b. - 26/10/2015
- ‘Drank, vergeten schoenen en verdwenen renners’: Elro Snacks, de idealistische ploeg van een fanatieke liefhebber - 30/09/2015
Leuk verhaal, maar hoeveel Nederlandse tourwinnaars zijn er inmiddels?
@Wijnand, voor zover ik weet, nog slechts 2 :-)
Kwestie van tijd lijkt mij