Waren het immers niet ooit de groten der aarde die in heuse duels elkaar tot het uiterste dreven? Was het niet Fausto Coppi die in 1942 de bombardementen op Milaan trotseerde omdat hij dacht dat het de enige kans zou zijn om het record in handen te krijgen? Hoe boeiend was de tweestrijd tussen Roger Rivière en Jacques Anquetil of tussen Miguel Indurain en Tony Rominger? Het werelduurrecord was één van de peilers van het wielrennen, qua prestige gelijkwaardig aan een Olympische titel of een Wereldkampioenschap.
Terecht, geen onderdeel van de wielersport is immers een belangrijkere indicator van de kracht en het uithoudingsvermogen van een coureur. Het werelduurrecord biedt geen mogelijkheid om je te verstoppen, tolereert geen slimmigheidjes en is niet onderworpen aan beïnvloeding door het weer. Nee, een man, een simpele fiets en 3600 seconden. Met een werelduurrecord toont een renner aan dat hij de sterkste is en niemand anders. Het werelduurrecord is de beste plek op de apenrots die het wielerpeloton heet.
Hoe anders is dat nu? Heden ten dage is het werelduurrecord een speeltje geworden voor B-renners met een goede tijdrit in de benen. Voordat Ondrej Sosenka in zijn bedoeling slaagde probeerden ook de Duitser Thomas Liese en de Zwitser Jean Nuttli Boardmans prestatie tevergeefs te verbeteren. Geen enkele grote prijs prijkt op hun beider palmares.
Twee renners hebben na Sosenka’s prestatie hardop gesproken over het aanvallen van het werelduurrecord. Andriy Kashechkin kreeg de lachers op zijn hand door eind vorig jaar te stellen dat hij het elk moment kon verpulveren wanneer hij dat wilde. Serieuzer was wat Fabian Cancellara zich tweeënhalf jaar geleden tegenover Cyclingnews liet ontvallen. Hij droomde er destijds over om de eerste mens te worden die zonder allerhande aerodynamica meer dan 50 kilometer in een uur aflegt op een fiets.
Het instituut dat het werelduurrecord altijd pleegde te zijn verdient dat Sosenka, later ook nog op doping betrapt, zo snel mogelijk verdwijnt als houder. Het zou Spartacus sieren wanneer hij daad bij het woord zou voegen en zich volgend jaar, een jaar zonder Olympische Spelen of mogelijkheid om een week lang geel te dragen, zou concentreren op het werelduurrecord. Wellicht lukt het hem zelfs om een tweestrijd met Wiggins te ontlokken wanneer die laatste doorkrijgt dat een tweede Tourwinst waarschijnlijk een brug te ver is.
- 6, 7 en 8 juli 1974: de dagen waarop het publiek verloor - 07/07/2014
- De nieuwe garde: de finale - 21/01/2014
- De nieuwe garde: Lasse Norman Hansen - 14/01/2014