Beste Thijs, Marijn, Rob, Thomas, Robert, Robin, Hans, Daniël, Youri, Dennis, Raymond en al die andere wielerjournalisten die ik vergeet maar zich best aangesproken mogen voelen,
Kijken jullie ook zo uit naar het hoogtepunt van het seizoen?
Het seizoen is al afgelopen zeg je, Robert? Hoe bedoel je?
Ah, de Ronde van Lombardije is anderhalve week terug verreden, dat klopt. Maar ik dacht zelf aan Roubaix.
Colbrelli zeg je? En Mathieu eigenlijk de beste? En ik moet Deignan en Vos niet vergeten?
Dank voor de aanvulling Marijn, maar ik bedoel hier niet Parijs-Roubaix, wat overigens inderdaad bij de vrouwen én de mannen een zeer vermakelijke koers was. Nee, ik bedoel aanstaande vrijdag. Roubaix, hoogtepunt van het seizoen. Gaat er al een lampje branden?
Yep, dat is hem Thijs. Het WK baanwielrennen, dat bedoel ik inderdaad.
De flater van de KNWU waardoor een boel Nederlandse toppers niet mee mogen doen, dat is niet echt een hoogtepunt te noemen. Dat ben ik met je eens, Dennis. Maar daar gaat het mij ook niet om.
En dat ook niet, Raymond. Dat onze sprinters waarschijnlijk weer de nodige prijzen zullen pakken, lijkt me inderdaad logisch. Vind ik een raar onderdeel trouwens, de sprint. Het is eigenlijk gewoon een potje beendrukken maar dan op een fiets. Dat heeft toch weinig met wielrennen te maken, vinden jullie ook niet? Als ik een stelletje pure krachtpatsers aan het werk wil zien, ga ik wel naar de sportschool. Daar hoef ik toch niet voor naar een velodroom? En voor een boel andere onderdelen die tegenwoordig op de wielerbaan te zien zijn ook niet. Zo’n keirin of koppelkoers, het is zeker wel spectaculair maar wat mij betreft veel geschikter als circusact dan dat het topsport is.
Wat dan het wielerhoogtepunt in Roubaix is, vragen jullie?
Echt? Jullie hebben geen idee, hè? Ik meende dat jullie wel goed ingeburgerd in de wielersport zouden zijn. Er is toch echt maar één onderdeel tijdens de WK waar een wielerkenner al maanden reikhalzend naar uitkijkt?
Eh, ik hoor niks…
Nou, zal ik het dan maar verklappen. De achtervolging natuurlijk. De índividuele achtervolging om precies te zijn. Vier kilometer knallen, drie voor de vrouwen. Niks geen vliegende start. Geen tactisch ploegenspel; hoogstens de tegenstander die aan de andere kant van de baan start, als richtpunt. Wielrennen in zijn puurste vorm! Fysiologisch gezien by far het uitdagendste onderdeel van de wielersport. Veel te lang voor een sprinter, veel te kort voor een duuratleet. De discipline waar continu zoals jullie dat noemen ‘het melkzuur uit de oren spuit’ (waar overigens geen snars van klopt, maar daar hebben we het een andere keer wel over).
Geen Olympisch nummer hoor ik iemand mompelen. Klopt, schandalig inderdaad. De UCI doet wel vaker rare dingen maar wie ooit bedacht heeft om dit onderdeel van het programma af te halen, mag wat mij betreft aan de hoogste boom opgehangen worden. De laatste keer dat het nog op het Olympisch programma stond, won Bradley Wiggins overigens het goud bij de mannen. Geen kleine renner, toch? Net als Rivière, Coppi, Moser, Ekimov, Boardman, Obree, Phinney, Bobridge, en noem al die andere lieden die zich veelvuldig als achtervolgers manifesteerden, ook geen kleine renners waren. Bij de vrouwen: Longo, van Moorsel en Dygert, ook zij hebben ooit het wereldrecord op de achtervolging in handen gehad. Dygert heeft het nog steeds trouwens. Die individuele achtervolging is gewoon het konings- slash koninginnennummer van het baanwielrennen. Punt. En dit jaar al helemaal, in ieder geval wat de mannen betreft.
Filippo Ganna, zei je Daniël? Ja, Ganna is er uiteraard bij in Roubaix. Ondanks zijn gebroken rib. Hij zal wel moeten: hij moet zijn regenboogtrui verdedigen die hij vorig jaar in Berlijn won.
Twee vingers in de neus? Ja, dat zou je misschien wel denken, Hans. Maar zijn wereldrecord van vorig jaar is Ganna wel mooi kwijtgeraakt. En dat is toch wel de reden waarom ik jullie hier aanspreek: deze zomer is er absolute wielerhistorie geschreven en daar heb ik maar bitter weinig over gehoord of gelezen van jullie kant. Terwijl deze prestatie toch echt in de categorie legendarisch/onmogelijk/buitenaards valt. We moeten helemaal terug naar 1954 om iets vergelijkbaars op te noemen.
Het zij jullie vergeven, dat is wel heel lang geleden inderdaad. Het ging om een klassiek atletieknummer. De mijl. Die werd dat jaar voor het eerst onder de vier minuten gelopen. Daagt er al wat?
Inderdaad, Roger Bannister was het.
Wat een held. Net als Ashton dat nu is.
Ashton ja. Dat is zijn voornaam trouwens. Lambie zijn achternaam. Nee, opzoeken in Procyclingstats heeft geen zin, daar staat hij niet in. Googlen helpt wel enigszins. Zien jullie meteen wat voor geweldige gozer dit is: goeie kop, opvallende snor (joviaal of porno, dat laat ik graag aan jullie over), tattoos. Ik help je wel even met wat achtergrondfeitjes. Ashton Lambie, Amerikaan, dertig jaar oud, kwam op zijn 15e in de garage een oude wielrenfiets van zijn vader tegen en reed meteen dat jaar een tocht van 1200 kilometer erop. Gravelbiker avant la lettre, fietste onder andere de Dirty Kanza. Kwam in 2016 in Kansas of all places op de baan terecht, die niet netjes geplaveid was met Siberisch larix of voor mijn part beton, maar gras als toplaag had. Twee jaar later al verbrak hij voor het eerst het wereldrecord op de achtervolging in een tijd van 4 minuut 7 en nog wat. Kinderspel natuurlijk bij wat hij laatst heeft geflikt.
Jullie hebben geen idee? Hebben jullie dan echt onder een steen gelegen dit jaar? Zeg eens eerlijk: wat gebeurde er op 18 augustus?
Ha ha. Slim van je Thomas. Inderdaad Jasper Philipsen wint de 5e etappe in de Vuelta. Maar kom op, welke wielergeschiedenis is er die dag geschreven door Ashton Lambie? Nou?
***
Onder de vier minuten! 3 minuut 59 seconden en 930 milliseconden! De eerste wielrenner die de achtervolging onder de vier minuten heeft gereden. Ashton Lambie, ongehoord gewoon! Ga maar na: een gemiddelde van 60 kilometer per uur, waarbij hij zich ook nog de eerste ronde vanuit stilstand op gang moet trekken. Het is Roger Bannister, maar dan in het kwadraat. Lambie fietst die vier kilometer gewoon twintig seconden sneller dan Obree in 1993 deed. Tien jaar geleden stond het wereldrecord nog op 4 minuut 10. En nu: onder de vier minuten! Deze prestatie hoort toch met stip bovenaan te staan in het wielerjaaroverzicht van dit jaar?
Hoe kunnen wij dit gemist hebben, vragen jullie je af? Ja, leg dat maar eens uit aan de wielerfans. Dat zal Lambie zelf ook gedacht hebben gezien het feit dat hij zelf maar wat stukken over zijn voorbereiding op de sub4 op het internet heeft gezet. Daarin legt hij uit dat hij heeft getraind als een 1500 meter loper, veel intervalwerk dus. Met zijn vrouw is hij een paar weken naar de ranch van haar ouders in Montana verhuisd om alvast te wennen aan de hoogte. Ze sliepen in een caravan uit 1992 en Ashton had in de schuur eigenhandig een gym gebouwd, waar hij zijn krachttraining deed en op de Tacx fietste. De een zoekt de rust op een boerderijcamping in Drenthe, Ashton Lambie vindt die in Montana. Geweldige foto die hij hierbij geplaatst heeft: zie hem samen met zijn vrouw voor zijn caravan zitten, ontbloot bovenlijf, in Hawaii surfshort met witte sokken in Birkenstocks. Alleen het kratje bier ontbreekt nog.
En de poging zelf? Bij totale afwezigheid van de media (zelfs onze man in Aguascalientes liet dit keer verstek gaan) heeft zijn vrouw gelukkig een heerlijk filmpje op Lambie’s telefoon gemaakt en van commentaar voorzien. Kijk (neem de pijn in je nek voor lief) en luister vooral: de details over zadelhoogte, helm, ontbijt, startblok etcetera zijn fantastisch. Jullie zullen het met me eens zijn: deze kerel is een absoluut fenomeen! Daar verbleken Mathieu, Wout, Pogi en noem al die andere wielrenners die wel continu in de schijnwerpers van jullie, journalisten, staan behoorlijk bij. Ashton Lambie verdient een standbeeld en als dat echt teveel is, dan in ieder geval wat welverdiende aandacht van het wielerjournaille. Nee, niet in een volgende serie van ‘Vergeten Wielrenners’ maar nu!
Beste Thijs, Marijn, Rob, Thomas, Robert, Robin, Hans, Daniël, Youri, Dennis, Raymond en al die andere wielerjournalisten die ik vergeet maar zich hier best aangesproken mogen voelen: die kans ligt nu voor het oprapen! Vrijdag 22 oktober aanstaande staat de individuele achtervolging in Roubaix op het programma. Eerst de series en later op de avond de finale. Laten we maar gewoon van het beste scenario uitgaan: Filippo tegen Ashton. Hét wielerduel van 2021. The Rumble of Roubaix. Hét hoogtepunt van dit wielerseizoen. Enfin, ik neem aan dat jullie wel snappen wat ik bedoel.
Namens alle wielerfans, met sportieve groet!
