Het is paar minuten na de finish. Garmin-Sharp heeft zojuist haar allerlaatste kans op een touroverwinning verzilvert. De laatste strohalm werd aangegrepen. Na vele valpartijen, warme dagen, natte dagen, zware dagen en nog zwaardere dagen, stoppen twee uitgebluste Nederland voor de camera van Han Kock.

We zien een huilende Groninger en een nuchtere Leidenaar. De Groninger is niet meer in staat om te praten. De Leidenaar legt een bemoedigende hand op de schouder van kleine TJ Slagter. Het is ook niet niks: je eerste tour. Ik herrinner me het interview met Slagter in de eerste tourweek nog als de dag van gisteren. Hij was eigenlijk nog wel fris en vond het allemaal wel meevallen.

Grapjas.

De tour is genadeloos. Ook TJ kreeg het deksel op de neus. Net 25 is ie. Hij ziet er, met alle respect, een jaartje op 10 ouder uit. Ingevallen oogjes, al lichtjes kalend, rimpels rond de ogen, enigszins uitgemergeld, 57 kilo schoon aan de haak.

TJ is behoorlijk welbespraakt. Zijn analyses zijn scherp, zijn doelstellingen realistisch. Slagter is een killer. Zodra TJ in een winnende positie komt is het normaal gesproken raak.

Deze tour, zijn eerste tour, wilde winnen maar niet lukken. Deze tour was zwaar. Heel. Erg. Zwaar. Even leek het erop alsof de tour TJ eronder had gekregen.

Tot gisteren.

Gisteren won TJ.

Hij speelde namelijk een cruciale rol bij de winst van zijn Litouwse ploeggenoot aan wie hij in het verleden een aantal overwinningen te danken had.

Soms is de ander zien winnen een nog grotere overwinning  dan zelf winnen. Zelfs een nuchtere Groninger breekt dan.

 

Snik

 

slagter

Luuk Eliens
Laatste berichten van Luuk Eliens (alles zien)