giromeisjes2016 is eindelijk begonnen. Het jaar waarin de Duitsers het beperkte voetbalintellect van Marc Wilmots afstraffen en Europees Kampioen voetbal worden, waarin Michael Phelps nog snel een 23e, 24e en 25e Olympische medaille wint en, vooral, waarin een tot dan verborgen talent uit Vlaanderen de zwaarste wielerwedstrijd van het jaar wint. Want zo mag je de Giro d’Italia toch noemen.

Een wielerronde win je niet alleen. In deel 1 kon je lezen hoe ik mijn zoektocht naar een ploeg succesvol begon en in deel 2 deelde ik mijn vernuftige analyse van het parcours. Waarom heb je zo lang op een derde update moeten wachten? Omdat ik, zoals alle ambitieuze renners, mijn voorbereiding heel serieus heb genomen en op hoogtestage ben geweest!

Let op, een hoogtestage is geen lachertje. Ik plande eerst elke week enkele uren door te brengen op het dak van het appartementsgebouw waarin ik woon. De helse Vlaamse weersomstandigheden die ons tijdens Gent-Wevelgem nog zo deden smullen, leerden me echter snel hoe onrealistisch dat idee was. Straks word ik nog ziek…

Ook is mijn appartementsgebouw met een hoogte van zo’n 40 meter niet meteen de strafste boost voor de hoeveelheid rode bloedlichaampjes in mijn aderen. Topsporters vertoeven daarvoor vaak op zo’n 2.000 meter hoogte en dat twee tot vier weken aan een stuk. Jawadde.

Zelfs twee weken wat op een berg zitten gapen is te lang voor mij, daar heb ik geen tijd voor. Dus ik moet, net als bij m’n parcoursanalyse, ook dit deel van mijn voorbereiding slim aanpakken. 14 dagen, of 336 uur, op 2.000 meter is gelijk aan 2,8 dagen, of 67 uur, op 10.000 meter, de hoogte waarop een vliegtuig vliegt. Dat klinkt al haalbaarder. Daarom heb ik, omdat ik leef voor mijn sport en voor mijn ambitie, het einde van 2015 vooral doorgebracht in vliegtuigen.

Je kan niet zomaar wat rondvliegen (wat een verspilling van mijn zuurverdiende centen zou dat zijn). Ik heb er dus enkele vakanties aan gekoppeld. Een weekje tapas smullen in Andalusië (6 uur), twee keer een halve week all-inclusive in Griekenland (12 uur), drie keer naar Italië voor een pizzavergelijking (21 uur), een weekje drie keer per dag burgers eten in Boston (14 uur) en een gecensureerd party-weekend in Las Vegas (18 uur). Alles samen: 71 uur hoogtestage. Je moet er wat voor over hebben om zo’n grote ronde te winnen. Gelukkig neem ik het heel serieus.

Wordt vervolgd…

Thomas Vanbrabant
Laatste berichten van Thomas Vanbrabant (alles zien)