Ik mis Thomas

Thomas Dekker

Ik mis Thomas! Waar is-ie en waarom heeft-ie nog steeds geen ploeg? Tuurlijk, ik ben ook blij met Robert Gesink, die vrijwel zeker in de top 10 en misschien wel op het podium van de Tour gaat rijden. Maar Robert is saai! Hij bereidt zich minutieus voor, gebruikt geen grote woorden, is altijd vriendelijk voor de pers en heeft een volkomen onverdacht imago. Geen franje: kapsel sober en functioneel, geen Porsche om lekker in te scheuren. Niets! Als hij – na een intensieve voorbereiding – vroeg in de Tour van 2009 valt zegt hij op rustige toon dat zijn tijd nog wel komt, volgend jaar is er weer een ronde. Robert is geen man van heftige emoties. Terwijl die toch het allermooist zijn: wie herinnert zich niet Bjarne Riis in 1997? De tijdrit op de prachtige, futuristische en nu verboden Pinarello. Briljant! Het liep niet. Stoppen, weer opstappen, weer stoppen en hupsakee, daar verdwijnt de fiets in de berm. Woe-dend was Bjarne. Het mooie was dat hij er zelf de berm in moest om de fiets op te rapen. De Tour had hij verloren, maar met deze uitbarsting werd hij mijn held. Zijn heldendom groeide alleen maar toen bleek dat hij de Tour van 1996 had gewonnen met een hematocriet van 62%. Wat een hoofdpijn moet hij iedere avond gehad hebben met die siroop in zijn aderen!

Robert zullen we helaas niet snel met een fiets zien gooien. Mijn hoop was op Thomas Dekker gericht. In eerste instantie vond ik hem een pannenkoek. Grote bek prima, maar zorg dan dat je niet voor doping gepakt wordt. Maar Thomas gaat terugkomen, hij gaat de Tour winnen. De tegenpool van al die brave Rabo-krachten als Gesink, Mollema en Kruijswijk. Fantastische renners, maar als het op lijden aankomt kunnen ze van Thomas nog veel leren. Eerder schreef ik over boksers in het peloton. Thomas is geen echte bokser, meer een kickbokser. Iel ventje, lekker irritant, grote bek. Slechte leugenaar ook. Type Cristiano Ronaldo. Alleen de tatoeages ontbreken, voor zover ik weet. Waarom heeft Astana nog niet gebeld? Thomas is hun ideale kopman als Vinokourov stopt. Katusha is ook acceptabel. Grote ploegen, grote ambities, altijd verdacht.

Ik ga genieten van de Rabo’s, maar verlang nu al naar 2012: Thomas rijdt lek terwijl hij – in het geel – met Contador vooraan ligt tijdens de beklimming van de Hautacam. De fiets vliegt met een grote zwieper het publiek in. Thomas staat in paniek te schreeuwen om zijn reservefiets. Alberto rijdt weg, maar wordt door een woedende Dekker achterhaald en moet passen bij de eerstvolgende bocht. Thomas wint de koninginnerit en brengt het geel naar Parijs.