Ach mensen, wat een prachtige Tour was dit, hè! Echt schit-te-rend, een feest voor de wielersport. Op tv zegt iedereen het, in de krant lees ik niet anders en ook op de verschillende blogs is het aantal oh’s en ah’s over de honderdste Tour niet te overzien. Dus ja, dan zal het wel zo zijn, niet waar?
Maar ik voel het dus niet zo.
Natuurlijk heb ik ook mooie etappes gezien, natuurlijk heb ik genoten van de waaieretappe, natuurlijk vond ik de prestaties van Belkin en Argos-Shimano super. Ik bedoel: dat achterwerk van Marcel Kittel mag wat mij betreft elke sprint winnen, en de lichtjes grijnzende onderkoeldheid van Bauke Mollema doet mijn televisiescherm snorren van plezier.
Maar dan…
Chris Froome. Bron: youtube.com
Dan Christopher Froome. Ik bedoel: hoe kleurloos kan een renner zijn? Die man heeft zo’n arsenaal aan vriendelijke glimlachjes dat je hem bijna een klap voor zijn gezicht zou willen geven, gewoon om te kijken hoe hij reageert. Ik zag hem dag na dag op dat podium staan, met zijn knipperende ogen en zijn onhandige gezwaai Hiermee biedt Kroon dat er al net zo hoekig uitziet als zijn houding op z’n Pinarello. Iedere dag bewogen de dunne lippen zich keurig richting glimlach, iedere dag schudde de knokige hand die van Bernard Hinault en consorten en iedere dag tekende hij het stapeltje gele truien – alles keurig volgens het boekje. De Tourdirectie zal zich in de handen hebben gewreven: zo’n voorkomende jongeman, en nog met Afrikaanse roots ook, wat een prachtige nieuwe start voor ons prachtige grote feest. Dat diezelfde ‘nieuwe-start-gedachte’ ook overheerste toen ex-kankerpatiënt Lance Armstrong de eerste Tour na de Tour de Dopage van 1998 naar zijn hand zette – daar hebben we het maar even niet meer over.
Maar goed, Christopher Froome dus. Ik zal het maar eerlijk toegeven: zijn grijsheid heeft mijn Tour verpest. Dat zegt natuurlijk meer over mij dan over Christopher Froome, dat weet ik ook wel. Want ik vraag het me heus wel af hoor, waarom ik zo nodig een leuke winnaar wil zien, eentje met charisma, humor, chagrijn, verbetenheid – wat dan ook. Maar zo is het dus wel. Ik wil een winnaar op wie mijn bewondering niet afketst als zat hij in een doorzichtige plastic bubbel. Ik wil een winnaar die emoties toont, die durft te laten zien dat hij afschuwelijk heeft afgezien, eentje die zijn teammaats om de hals vliegt, eentje die kwaad wordt op een journalist en op het podium zo af en toe een paar tranen plengt. Ik wil meeleven met een winnaar over wie ik het gevoel heb dat hij een mens is, met alle charmante en minder charmante eigenschappen die daarbij horen. Een mens die moe wordt, een mens die even niet wil praten, een mens die misschien een keer zo uitgewoond is dat-ie z’n masker uit zijn handen laat glippen en ongegeneerd uit z’n slof schiet. Maar Christopher Froome is niet zo’n mens. Ik vind dat dus een beetje eng. Zelfs gisteren, toen hij z’n gele trui aan zijn overleden moeder opdroeg, kwam de emotie niet verder dan die enkele hapering in zijn stem.
Als dit het nieuwe wielrennen is, dan pas ik.
Favoriete wielerboeken:
- Het pontje van Amerongen - 09/05/2016
- Kampioenenzweet, kampioenenoren - 05/02/2016
- Een rondje met Joop - 03/12/2015
Treffende gelijkenis met de eerste touroverwinning van Lance Armstrong. Mariska, dan kan je niet stoppen, vooral doorgaan met oude wielrennen is gelijk aan het nieuwe wielrennen.
Tja, dat je even het gevoel hebt dat je zelfs nog liever naar Cadel Evans in de gele trui kijkt…
Pas dan maar en stop met domme stukjes schrijven.
Bedankt!
We kennen jouw voorkeur!! Ik vind Froome een uitstekende winnaar. Saaiheid ten top buiten de koers, eens. In de koers zeker niet. Een verademing na Wiggins. Hij dichtte gaten, ging zeer regelmatig in de aanval en is uiterst vriendelijk voor zijn ploeggenoten. Een baas waarvoor je net dat extra stapje zet. Dat willen we toch allemaal?
Wil je het college van Frank Heinen nog een keer gaan bekijken en de les uit dat college nog een keer leren? Een koers moet je lezen als een boek, kijken als een film, beleven als een toneelstuk. Iedereen heeft zijn rol. Ook Froome. Bedenk welke rol hij heeft gespeeld en lees het achterliggende verhaal dat daaruit volgt nog een keer. Pas vooral niet, want dan laat je iets heel moois liggen en dat is zonde!
Het is heel gezond om met enige vorm van gereserveerdheid naar Chris Froome te kijken. Dat heeft de wielersport gezien het verleden over zichzelf afgeroepen. Als nu toch blijkt dat hij niet ter goede trouw is geweest dan heeft hij met zijn woorden op het podium de Tour de France en de gehele wielersport de nek omgedraaid… Zo dom en egoïstisch zal hij toch zeker niet zijn?
Poeh, ik durf daar toch mijn hand niet voor in het vuur te steken, hoe graag ik dat ook zou willen. Doet mij dan toch denken aan al die mensen die dachten dat Lance zo dom toch niet zou zijn, na zijn overwinning op kanker.
Beste Mariska,
Niemand verplicht je om de koers en het wielrennen in zijn algemeen nog langer te volgen. En als je zo`n wrange smaak overhoudt aan deze drie, in mijn ogen, mooie weken TDF stop dan alsjeblieft met kijken/ volgen.
Wees gegroet,
Mark
Het was een geweldige Tour. De mooiste sinds jaren, vooral dankzij de Belkinboys en Quintana. Dat Froome de beste is, zal wel. Geef mij maar Tankink die de Semnoz opfietst en zijn hand aan zijn oor zet als hij langs het publiek rijdt en ze daarna nog eens extra opjut. Zoals Bram kan genieten … En dan de volgende dag drie toertjes Champs Elysees op kop sleuren met 60 of meer in het uur. Ultiem, de Tour thuis volgen en dan ook nog 4 dagen live erachteraan met een gehuurd busje of zoiets. Fietsen mee. Dat deden wij en zo is het Tourgevoel helemaal rond. Nu weer even het zwarte gat. Ook lekker.
Als je emoties wil zien ipv topsport kijk dan soaps en stop met deze schermvervuiling
Misschien is het voor jou anders, maar topsport IS emotie, tenzij je zaken als blijdschap en teleurstelling ergens anders onder wilt scharen.
Piet Konings, ik vraag me echt af wat jouw reactie legitimeert. Schrijf anders zelf een stukje, praten we daarna verder.
Mariska: Ik ben het niet helemaal met je eens. Misschien moeten we wennen aan dit soort “Britse” ingetogenheid? Emoties zijn voor achter de WC-deur, zeg maar. Omhels daarom het enigma en blijf fan. (Voegt er geemotioneerd aan toe: For the love of Hetiskoers, woman! Get yourself together!)
Want als je hem afrekent op alles binnen de koers is hij-vind ik- de meest aantrekkelijke Tourwinnaar sinds jaren (naast Contador misschien?). Rancuneus, aanvalslustig, kwetsbaar, dominant, zelfredzaam. (Jammer, wat dat betreft, dat Rasmussen uit de koers werd gehaald).
Enfin, de toekomst zal het leren denk ik,
Grt Wibe Balt
Haha, dank je wel, Wibe! En ik blijf fan hè, maak je daar vooral niet druk over. Het is alleen dat ik echt moeite heb met dat gebrek aan emoties (en ja ja, ik ben ervan hoor, van de emoties!).
Ik zou het zo mooi vinden als Froome iets van dat rancuneuze laat zien, of van dat kwetsbare, of maakt-me-niet-uit-wat. Tot nu toe vind ik hem volstrekt eendimensionaal, waardoor het mij niet lukt binnen de koers van hem te genieten. Natuurlijk vind ik het knap wat hij heeft laten zien, natuurlijk heb ik ook wel gezien dat hij veel alleen heeft moeten doen en – afgezien van Porte – een redelijk zwakke ploeg om zich heen had. Maar doordat hij zich niet laat kennen (en zelfs niets bizars over zich heeft, zoals Rasmussen!), heeft hij mijn hart nog niet veroverd.
Anderzijds: liefde hoeft niet altijd als een bliksemschicht in te slaan, dus wie weet hoe ik over een jaar over de Britse Keniaan denk!
gr. Mariska
Beste Mariska
Wat jammer dat je niet van deze mooie tour met goede winnaar kon genieten.
Hoe lang is het geleden dat je een Gele trui drager hebt zien aanvallen op de cols terwijl hij al een ‘veilige’ voorsprong had. Deze man straalt liefde voor het koersen uit. Hij wil gewoon winnen. Is dat tijdens de etappe niet voldoende emotie? Ik denk dat Froome kan Repareren wat armstrong kapot heeft gemaakt.
Kriegel, dat is het woord dat ik al tijdens de Tour zocht. Van alles kwam voorbij: komkommertijd, nieuwer wielrennen, anticiperen en wat dies meer zij. Wie is die Dies eigenlijk.
Maar ik dwaal af. Ik weet niet meer bij wie het ooit begonnen is, maar dat gedoe van renners met kroost en eega´s, ik word kriegel van dat gekoketteer. Wat kan mij die hele Michelle Cound nou schelen, laat staan wat moppie van koers vind. Froome is een keurige welopgevoede jongen maar bij Wiggo vergeleken is het maar een grijs geel dat hem siert. Het wordt tijd dat Froome een Ronde miss aanrandt. Het zal het enige zijn dat hem rest, een beetje controverse in de tent veroorzaken. Wat is Peter Sagan dan toch een heel ander paar mouwen nietwaar.
Geen emotie?
Zelden zoveel koers emotie gezien als in deze TDF. Heerlijk om de man in het geel zijn tegenstanders kapot te zien rijden. Ha Colombiaantje! Jij denkt even op de Ventoux te kunnen winnen? Think Again! Het enige dat jij nog voor je ziet is mijn Keniaanse bottom: kiss my ass! Froome is in de koers een “kannibaal” hij wil zijn tegenstanders vernederen, opvreten, al zal hij de status van Merckx nooit krijgen maar dat waren ook andere tijden.
Na de koers is hij op en top Britse Upperclass; altijd non-emotioneel reageren maar wel altijd de juiste woorden vinden waarmee je je doel kunt bereiken. Geheel terecht sprak hij schande van de reperterende vragen over dopinggebruik maar hij bleef beleefd. In mijn optiek is dat de juiste houding. Ik hoef geen scheldkannonade a la Van Gaal.
Of hij alle beloftes de volgende jaren gestand kan doen komen is maar de vraag. Maar we hebben er een toprenner bij. Bedankt Froome!