Tom Boonen is het levende bewijs. Tom Boonen wil het alleen niet onder ogen zien. Als hij denkt aan vorig jaar, aan de tijd dat hij iedere willekeurige renner van het peloton volledig naar de kloten kon fietsen, schiet zijn hart vol van tranen. Hij kan niet geloven dat vorm het meest onverklaarbare fenomeen van de mensheid is, ook al is zijn vorm deels verklaarbaar. Met zijn erelijst in het achterhoofd is de frustratie te begrijpen. Als Tom Boonen aan de start staat, is hij niet één van de 180 renners. Vanwege zijn staat van dienst kan hij geen enkele koers onopgemerkt uitrijden. Onmogelijk. En wat er ook gebeurt tijdens de Ronde van Vlaanderen, Tom Boonen is daar altijd in beeld.
Tijdens de Ronde van Vlaanderen zag Tom Boonen geen andere optie dan zichzelf tegen het asfalt te gooien. Hij kermde, huilde als een baby. Happend naar adem na iedere snik lag hij in de berm te wachten tot hij door de achterdeur zou verdwijnen. De tranen hadden niets te maken met de flexibiliteit van het wegdek waar hij overheen schoof als een schijf op een sjoelbak. De tranen kwamen voort uit pure wanhoop, onmacht en radeloosheid. Verdwijnen door een smakkerd was minder pijnlijk dan zoek gereden worden in zijn eigen koers, maar het verdriet hebben we allemaal kunnen zien.
- 18+ - 13/04/2015
- Op de radio - 16/04/2014
- Paspoppen bloot kijken - 01/03/2014